Het verboden woord

Processed with VSCO with b5 preset
Er wordt niet over gepraat.  Soms lijkt het net alsof het nooit is gebeurt. Alsof je niet bestaat en alsof iedereen je is vergeten. Alsof de zon straalt zoals gewoonlijk, alsof er niks veranderd is.

We zijn met de familie bij elkaar. Iedereen zit om de tafel en zelfs van sommige zit ook de aanhang er inmiddels bij. De groep groeit, het leven gaat door, er wordt gelachen, geproost, gepraat. Maar jij wordt niet genoemd. Het is kerst, we zitten met zijn alle bij elkaar, we eten, we praten, we wensen elkaar fijne feestdagen maar jouw naam komt niet naar voren.  Alsof niemand er over nadenkt, niemand er bij stil staat. De problemen van alle dag, ze lijken allemaal veel belangrijker. En wij, wij praten vrolijk mee. Over de alledaagse non sense, het weer en nog zoveel meer. Want wie zit er nu te wachten op verdriet en op onze tranen. Onze pijn over het gemis.

Hoe graag wij ook over je willen vertellen, hoe graag we onze herinneringen met iedereen willen delen. De maatschappij heeft een verboden woord. Wanneer we je het meeste missen is met geen pen te beschrijven. Rouwen is, zoals ik al eerder schreef, voor iedereen anders. Maar praten over jou, is iets wat schijnbaar niemand graag doet. Het voelt alsof je bent vergeten omdat niemand meer over je praat. Het voelt alsof niemand meer aan je denkt omdat je naam nooit meer wordt uitgesproken. En dat terwijl het kletsen over jou soms zo fijn is, het delen van de mooie herinneringen of het delen van verdriet. En als wij dan eens iets delen over onze pijn en het verdriet, dan zeggen mensen vaak meteen dat het vast wel goed gaat komen. Alsof het niks is, nog een leven lang zonder papa.

Er zijn er maar een paar, op een hand te tellen. Mensen die je naam wel eens noemen zo random in een zin. Een zin die voor ons zoveel betekent. Een zin die laat voelen alsof we voor deze paar seconde niet de enigste zijn met verdriet. Er zijn er maar een paar, die nog vragen hoe het met je gaat, die trots naar je uitspreken of die een arm om je heen slaan. Die mensen die een bezoekje brengen om te laten zien dat je er voor ons bent, aan ons denkt en een helpende hand biedt wanneer we die nodig hebben. Die mensen die je noemen, de mensen die er zijn. Zeldzaam, gekoesterd blijven die mensen in ons hart.

Wat voor de meeste voelt als jaren geleden, voelt voor ons nog als de dag van gisteren.

En nu dan spontaan op zes maart deze zondag, heel even, zullen een aantal mensen stil staan bij jou. Bij ons. Bij het leven en het geluk dat zij iedereen nog om zich heen hebben. Maar dan, na enkele minuten, veranderd het gespreksonderwerp zoals altijd naar de onzin van alledag.

Papa, je voelt als een verboden woord.

Liefs, Sophie

15 comments

  1. Mooie foto Sophie en mooie blog l. Ik herken dit heel sterk vanuit mijn eigen. Alvast heel veel sterkte toegewenst voor aankomende zondag en de dagen daar naar toe!

  2. Kwam hier via via, maar wat mooi beschreven.
    Lieve Sophie, ik ken je niet maar wil je veel sterkte wensen! Missen houdt idd niet zomaar op. De persoon die je mist (zeker je vader) is immers voor altijd onderdeel van wie jij bent.
    Liefs

  3. Dit artikel las ik met tranen in mijn ogen..
    Heel veel sterkte dit weekend en alle andere dagen waarop je verdriet hebt.

  4. Echt prachtig verwoord Sophie. Ik herken dit ongelooflijk. De maatschappij is inderdaad niet ingesteld op het rouwproces en het omgaan met mensen die rouwen. Het moet na een paar maanden wel weer voorbij zijn denkt iedereen maar altijd en je moet het voor eens en altijd hebben verwerkt. Ik wens je voor komend weekend heel veel sterkte knappe dame en hoop dat je een beetje rust kunt vinden <3

  5. Aaah Sophie toch… Je hebt dit weer prachtig geschreven, echt waar. Wat jammer dat er nog zo weinig over je papa wordt gepraat, kan me voorstellen dat dat pijn doet :-( Het is inderdaad zo dat mensen die er wat verder af staan vaak wel even meeleven maar na een paar minuten alweer bezig zijn met de bekommernissen van elke dag… Jammer, maar ook menselijk denk ik. Als we bij elk verdriet zo zouden stilstaan zou het gewoon niet leefbaar zijn. Maar voor jou is het natuurlijk wel je papa die je voor altijd kwijt bent… Ik zou zeggen: probeer steun te zoeken bij je zus en je mama, zij zullen je het beste kunnen begrijpen. En denk dat mensen vaak ook niet praten over pijnlijke dingen omdat ze bang zijn het nog pijnlijker te maken, dat hun stilzwijgen meestal wel goed bedoeld is… Maar dat maakt jouw verdriet natuurlijk niet minder groot. Veel sterkte op deze moeilijke dagen xxx

  6. Wat heb je dit ontzettend mooi geschreven, zo raak en treffend. Ik heb zelf gelukkig niet zo’n verlies geleden, maar ik denk dat ik me wel kan voorstellen hoe dit moet voelen. Je bent zo sterk en ik weet zeker dat je papa dat ook zou vinden!

  7. Wat een prachtig geschreven artikel! Ik zal zondag aan jullie denken..
    En ik denk dat veel mensen niet weten hoe ermee om te gaan. Vaak denkt men door het te benoemen het verdriet weer naar boven te brengen. Daar zit wel iets in maar het verdriet is er toch al. En dat wordt niet minder door er niet over te praten. Ik herken je stuk van toen mijn opa overleed. Ik kon er eigenlijk met niemand over praten en werd er deels ook buiten gelaten omdat ik nog zo jong was (toen bijna 12). En dat terwijl ik een erg sterke band had met mijn opa. Dit doet nog steeds wel eens zeer.
    Rosanne schreef onlangs …Challenge: gezonder leven!

  8. Wat een mooi stukje, en wat jammer dat je het zo ervaart. Ik herken het eigenlijk niet, in mijn omgeving worden zulke dingen wel ‘gewoon’ besproken, of het nu om een overleden tante, moeder of vriendje gaat. Ik kan me wel voorstellen dat anderen het moeilijk vinden om erover te beginnen; wellicht zijn ze bang om je van streek te maken als je z’n naam hoort? Misschien toch eens voorzichtig aankaarten? Je vader hoort tenslotte bij je leven.
    Sylvia schreef onlangs …Het aanschaffen van mijn eerste auto, zoveel keuzes!

  9. Wat mooi geschreven! En wat vervelend dat je vader nu voelt als een verboden woord. Ik denk dat het zeker belangrijk blijft om over je vader te praten. Ik wil je even attenderen op de site Praten over Verlies. Daar kan je elke dag tussen 16 en 22 terecht om je verhaal kwijt te kunnen. Wellicht wil je een keer met een onbekende praten over je vader!

Laat een antwoord achter aan Dorien Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge