“Er viel nog zoveel te genieten”

P1110794

Deze week neem ik jullie mee in de week die mijn leven veranderde. Vandaag vertel ik over de dag nadat mijn vader de mooiste ster aan de hemel werd. Opstaan en beseffen dat je vanaf nu voortaan door het leven moet zonder vader.

De wekker ging om 8:00u en ik werd verschrikkelijk moe wakker. Ik had geen zin om na te denken over kleren en ik trok dan ook maar snel wat aan. Ik deed mijn lenzen in en wat make-up op. Daarna liep ik naar beneden. Eenmaal beneden liep ik naar papa toe en praatte ik even tegen hem.

“Goedemorgen papa”

Ik wilde het blijven zeggen, zolang het nog kon. Ik liep naar de keuken voor ontbijt. Ik was laat en traag. De uitvaartondernemers stonden om 8:30u al aan de deur en ik moest mijn ontbijt nog maken, opeten en mijn tanden nog poetsen. Het begon al lekker vandaag.

We kwamen meteen ter zake en gingen aan de grote tafel in de woonkamer zitten. Zo zaten we toch nog een beetje bij papa. Papa lag op precies dezelfde plek als waar hij altijd al had gelegen sinds dat hij ziek werd. We hebben hem ook express daar laten liggen in zijn bed omdat een kist er al meteen zo gek uit ziet. Zo leek het nog enigszins of hij sliep…

Het was vandaag vrijdag. Tijd om de rouwkaarten op te stellen en ze voor 16:00u op de bus te doen zodat ze zaterdag of maandag in de bus zitten van de ontvangers.

Als eerste kwam natuurlijk het feit dat papa overgeplaatst zou worden naar een rouwcentrum. (Zoals van te voren afgesproken). Gelukkig kreeg ik mama en mijn zusje zo ver dat papa voorlopig nog steeds kon blijven liggen waar hij lag, bij ons thuis in zijn bed. Daar was ik echt blij mee. Ik wilde hem echt echt niet uit huis hebben zoals van te voren bedacht.

De rouwkaart heeft in principe een standaard opstelling en vanuit daar kun je met wat creativiteit wat moois op papier zetten. Er is keuze uit verschillende soorten rouwkaarten en zinnetjes die je boven aan de rouwkaart zet.

De uitvaartondernemer sloeg een groot boek open met allerlei zinnen voor bovenaan de rouwkaart. Ik wilde geen standaard dingen bij het afscheid van papa zoals ik wel vaker had gezien. Ik wilde anders dan andere zijn zodat mensen de kerkdienst en de crematie zouden onthouden. Natuurlijk is dit niet over te brengen naar iedereen maar goed, zolang ik voor mijn gevoel de beste uitvaart zou hebben opgezet was ik tevreden. Ik wierp een blik op het boek, zodra ik met mijn ogen over de zinnetjes heen ging zag ik ineens een zinnetje wat helemaal papa was.

Na een paar minuten had ik mam er ook van overtuigd dat dit het zinnetje moest worden wat bovenaan de rouwkaart kwam te staan. Papa stond voor genieten van het leven, niet dat het leven voor hem een feest moest zijn want genieten kon ook van borrelnootjes en een biertje of gewoon het zonnetje dat schijnt. Er vielen nog zoveel zonnestralen op te vangen, nog zoveel ‘gezelligheids’ biertjes te drinken, nog zoveel te doen en nog zo vaak op vakantie te gaan met het gezin. Kortom:

“Er viel nog zoveel te genieten”

Daarna moest er een kort tekstje komen. De begrafenisondernemer hielp ons hiermee op weg doordat we alle drie woorden moesten noemen die bij papa passen. De woorden: Passie, werk, het gezin en het missen van papa kwamen in ons op. Ook wilde we er bij vermelden dat hij na een moedige strijd van ons is heengegaan zodat mensen die hem niet hebben gekend in de krant zouden lezen dat hij ziek is geweest.

Ook moest er besloten worden of we tussentijds bezoek wilde ontvangen. Daar waren we het snel over eens, nee. Van elke dag bezoek hadden we echt even genoeg. We maakte twee verschillende kaarten, eentje voor degene die alleen uitgenodigd waren voor de kerk en eentje voor mensen die dichter bij papa en ons stonden en dus ook op de crematie aanwezig mochten zijn. Deze mensen nodigde wij ook uit om op dinsdagavond afscheid te komen nemen van papa. De rouwkaart werd verder opgesteld en de uitvaartondernemers gingen weer terug om de rouwkaarten uit te printen.

Zodra de begrafenisondernemers weg waren kwam mijn vriend langs. Hij belde aan en ik deed open. Het was even lastig wat ik moest zeggen. Dat papa dood in de huiskamer lag voelde voor mij inmiddels als ‘normaal’ en voor hem (die hem al twee weken niet had gezien) kon het een grote schok zijn. We knuffelde elkaar bij binnenkomst en liepen naar de kamer. Ik zag dat hij zijn tranen tegen wilde houden en liep dan ook maar even een eindje weg om hem alleen te laten met zijn gedachten. Ik kon er niet zolang bij stil staan, dit was mijn leven en voor mij dus normaal. Ik was al ontzettend snel gewend aan alles en nu ik het achteraf zo bedenk snap ik daar zelf ook niets van.

Niet veel later kwam een van de uitvaartondernemers de rouwkaarten brengen die inmiddels waren afgedrukt. We hadden vier tantes opgebeld om mee te helpen met het vouwen van de rouwkaarten en deze in enveloppen te doen. Ook mijn nichtje hielp mee die toen net uit school kwam. Ze moesten allemaal even wennen aan het feit dat papa in het zicht lag maar ook zij leken het na een paar uur normaal te vinden dat hij daar zo lag.

Op deze dag liep niet alles vlekkeloos, mijn tante ontdekte al meteen een fout in de kaarten en ze moesten opnieuw gedrukt worden. Ondertussen haalde een van mijn tantes lekkere broodjes en met negen aten we de broodjes op in de keuken wachtend op de goede rouwkaarten.

De ene vouwde de kaarten en de ander stopte ze in een envelop. Zo werkte we de hele middag door. Mama printte de adressen uit die ze samen met papa had uitgezocht al een hele tijd geleden en schreef het adres persoonlijk op bij de mensen die ook op de crematie mochten komen. Vlak voor 16:00u raceten twee tantes van mij naar de brievenbus om ze net op tijd te versturen.

Mission accomplished!

Niet lang daarna vertrok iedereen weer richting huis en was het tijd om te eten. Honger hadden we niet echt, maar goed een mens moet nu eenmaal toch wat eten. ’s Avonds keken we Wie is de mol? terug van gisteren. Die aflevering hadden we toen niet kunnen kijken. Ik weet nog goed dat we op de bank zaten en dat ik zei: “Gek eigenlijk, als iemand zou vragen wat ik nu aan het doen ben dan ben ik in feite hier tv aan het kijken en papa ligt dood naast me”…

Tot morgen

 

32 comments

  1. Ik krijg echt een brok in mijn keel als ik dit lees.. Wat mooi dat je dit opschrijft en deelt met anderen. Veel sterkte lieve Sophie. Jullie pap zal zeker trots op jullie zijn

  2. Ik vind het echt fijn dat we je verhaal van dag tot dag kunnen volgen. Die dag nadien is zo hectisch en vanalles regelen… Ik denk echt niet dat ik dat zou kunnen, dat mijn papa daar dan nog dood zou liggen terwijl ik tv kijk en zo… Ik denk dat ik het eng zou vinden. Maar zoals je schrijft was dat voor jij al een gewoonte… Leek het dan meer alsof hij sliep of besefte je toen echt al dat je papa dood was? Of is dat besef pas later echt gekomen? Of misschien besef je het nog steeds niet?

    1. Ja, van te voren heb je geen idee wat je moet verwachten. Voor mij was er eigenlijk geen verschil tussen toen papa nog leefde of dat hij was overleden op dat moment. Het besef dat papa dood is heb ik nog steeds niet helemaal want van mij mag hij onderhand wel gewoon weer thuis komen van zijn werk ;) Het voelde niet alsof hij sliep o.i.d. Papa lag tijdens zijn ziekbed altijd daar dus ik was er aan gewend dat hij daar lag. Fijn dat je vragen stelt!

    1. Ah wat lief van je Guusje. Ik doe mijn best om de verhalen zo leuk mogelijk te maken voor de lezer aangezien er ook vele saaie dagen tussen zaten.

  3. Als je zoiets niet mee hebt gemaakt heb je ook gewoon echt niet in de gaten dat er zoveel bij komt kijken. Heel mooi zinnetje zo boven de rouwkaart zeg! En zijn jij en je vriend nu nog steeds samen? Ik snap wel dat het voor hem ook moeilijk is, een grote verandering ineens.
    Esther schreef onlangs …Doelen maart 2015

  4. Wanneer ik dit lees, bedenk ik me terug hoe een ratrace het ook was met mijn grootvader. Eigenlijk heb je behoefte aan rust en tijd om te rouwen, maar die krijg je niet. Er moet zoveel gebeuren op zo’n moment…

  5. Ik begrijp precies je situatie en het lijkt gek als je er achteraf op terug kijkt (op de bank zitten en tv kijken), maar eigenlijk is het een natuurlijk reactie. Van wat ik weet -en wellicht jij ook hebt meegemaakt- komt de klap altijd pas later en realiseer je je dan pas wat je hebt meegemaakt. Er zijn namelijk op die dag, zoals jij zelf zo prachtig beschrijft, zoveel dingen die je moet doen dat rouwen eigenlijk even niet mogelijk is. Ik vind het mooi om te zien hoe jij in de situatie reageert: je bent echt een ontzettende sterke dame. X

    1. Ja klopt, die klap kreeg ik afgelopen januari… Dat was me het maandje wel toen. Ben blij dat ik nu weer wat vrolijker ben. Lieve reactie zeg!

  6. wat kan jij mooi schrijven! echt respect dat je het zo op een gevoelige manier kan brengen. Denk dat dit precies jouw emoties zijn die je op papier (www) hebt geschreven!

    1. Wauw, dankjewel Rianne! Ik vind het fijn ter verwerking en om anderen te laten zien hoe zoiets eraan toe gaat dus vandaar dat die openheid vanzelf gaat!

Laat een antwoord achter aan Iris | Todayslipstick Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge