Eindelijk

Nu heb ik dan eindelijk de tijd om te beginnen aan een blog. Ik wilde het al zo lang, maar door de drukte de laatste tijd kwam het er steeds niet van. Het is vandaag 8 juli. Alweer meer dan 4 maanden is mijn papa bij ons weg. Ofja weg? hoe zeg jij dat eigenlijk? Ik vind het lastig dat de tijd maar door gaat, en wij nog steeds met het verdriet blijven hangen. In het begin is er veel aandacht maar dat ebt nu een beetje tot zijn einde. De bezoekjes zijn van 1 per dag naar 1 per week gegaan en langzaamaan lijkt het alsof iedereen er vanuit gaat dat je leven weer normaal is. Maar helaas, niets is minder waar.

Ik keek zo uit naar het gevoel van vrijheid van de zomervakantie. Het feit dat je even géén verplichtingen hebt, daar heb ik me de hele tijd aan vastgeklampt. Toen het 3 weken geleden zo ver was werd ik helaas beroerd en op dit moment voel ik me nog steeds niet lekker, balen! Maar goed, nu ik thuis zit en ook nog plotseling mijn verstandskiezen moest laten verwijderen (for no reason) zit ik even in een dipje. Waar is die vrijheid die ik zo hoopte te hebben?! Nu lig ik dagen op de bank niks te doen en daar heb ik echt een hekel aan. Achja, misschien is het nu dan de tijd om te beginnen aan deze blog.

Ik wilde graag een blog beginnen, omdat ik weinig sites kan vinden waar ik, als 17-jarige, steun kan vinden of mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik hoop ook dat op deze manier ‘buitenstaanders’ een idee krijgen hoe een leven er uit ziet van iemand die zijn of haar vader/moeder is verloren en dat sommige anderen misschien herkenning voelen.

“What ever you decide to do, make sure it makes you happy”

Liefs,

Sophie

One comment

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge