Een leven zonder papa

2016-06-17-04.11.54-2.jpg.jpeg
Een leven zonder papa, hoe is dat eigenlijk? Het is bijna niet te bedenken als je gezin nog compleet is en iedereen nog gelukkig en gezond mag zijn. Toch leef ik nu alweer meer dan twee jaar zonder papa en vorm ik samen met mijn mama en zusje een drie-eenheid met papa in ons hoofd en diep in ons hart.

Een leven zonder papa, wat heb ik er vaak om gehuild. Ik kon me het gewoon zo niet voorstellen dat ik alleen nog maar een foto zou hebben van mijn papa. Vooral in de periode van zijn ziek zijn ging die angst vaak door mijn hoofd. Hoe moet het toch verder zonder papa? En toch, wanneer het dan zover is, gaat het leven door. De wereld gaat verder en jij gaat er in mee. Het gaat gewoon automatisch.

Je laat dingen los, je hoopt dat andere je helpen wanneer jij het echt niet zelf kan en voor de rest ben je overgeleverd aan het lot. Het lot dat iemand je hulp aanbiedt bij het snoeien van de tuin, het repareren van je fiets, het optillen van dat ene zware ding. Allemaal papa dingen, die papa’s doen en waar je dan nu alleen voor staat. Als papa er nog was geweest was de vakantie in Mallorca sowieso een superfeestje geweest. Fleur had weer een zwemmaatje, mam had iemand die in de huurauto zou rijden. Nu was het ook een fijne vakantie, maar toch gewoon weer net dat beetje anders. Je mist papa, met zijn grapjes en bij elk dingetje wat anders loopt kun je echt flink boos worden. Want het is en blijft oneerlijk, zo’n leven zonder papa.

Een leven zonder papa is ook een leven zonder snoepjes in het zijvak van de autodeur, geen ‘gezelligheid’ meer op de zaterdagavond met kaasjes, paprika chips en toastjes.  Geen tv-avondjes meer met mama als papa met zijn vrienden of de buurt aan het kaarten was. Alle tv-avondjes zijn ineens avondjes met mama. Die ene keer in de drie weken waar we dan wel eens een film keken en een glaasje rosé of wijn dronken zal nooit meer terugkomen zoals ze zijn geweest…

Daarnaast moet ik ook mijn passie voor de sport met andere delen. Het voetbal kijken en de analyserende programma’s daaromheen was echt iets van papa en mij. Wat kan ik daar ooit nog verdrietig om zijn als ik dat zonder hem aan het kijken ben. Ook is er niemand meer waarmee ik deze zomer ons badminton record kan verbeteren. Dat was gewoon van ons. Zo hebben we ook geen bbq meer aangestoken sinds pap er niet meer is omdat papa dat eigenlijk altijd deed.

Ook weet ik zeker dat we niet zo vaak weg zouden zijn geweest met papa. Met papa thuis was er namelijk altijd wel iets te doen, klussen bij oma of opa en oma, naar de mediamarkt gaan om gewoon te kijken (snap ik nog steeds niet wat daar leuk aan is), naar oma om daar te gaan timmeren in het hok of gewoon thuis meehelpen met alle uitgestelde klusjes zoals het opruimen van dingen. Kortom, het leven was een stuk normaler, een stukje meer gewoon.

Mijn blog had dan ook niet bestaan. Papa hield er namelijk niet zo van als we achter de tv of de computer zaten. Naar buiten! zei hij dan ook altijd. Kom maar meehelpen. Soms mis ik dat wel die iemand die mij van de computer af trekt om dingen te gaan ondernemen. Gelukkig zijn er ook veel dingen die papa ons heeft geleerd en die ik nu meeneem in het dagelijkse leven. Bijvoorbeeld dat likes helemaal niet belangrijk zijn. Het gaat erom wie er in het échte leven bij je staat. Het gaat er niet om wat andere van iets vinden, het gaat erom wat jij er van vindt.

Ik mis het om naast papa in de auto te zitten, ik mis het om alles te kunnen vragen aan mijn ‘alles-wetende papa’. Ik mis het oude leven wat we hadden maar wat vaak. Wat zou ik graag Martijn (mijn vriend) en papa samen zien. Samen genieten van een pilsje en samen kletsen over mannen dingen.

Ik kan alleen niets anders doen dan dit nieuwe leven omarmen en te genieten van alles wat ik wél heb, wat we nu wél doen en wat ik heb bereikt tot nu toe. Af en toe even stil staan bij het verdriet en het loslaten als dat nodig is.  Alleen op deze manier kan ik leven zonder papa, want als ik telkens stil moet staan bij alles wat ik niet heb, dan ga ik er nooit komen en dat is ook niet wat papa gewild had. We gaan door maar we vergeten je nooit papa <3

Je hoort bij ons, ook op Vaderdag.

Liefs, Sophie

12 comments

  1. Lieve Sophie, wat heb ik bewondering voor jou. Ik vind dat je dit prachtig hebt geschreven. Misschien ken je mij niet omdat ik nooit wat op je blog achterlaat maar elke keer als ik je bio lees van instagram denk ik er toch even over na hoe het zou zijn als je geen vader of moeder meer hebt. Ik wens je nog veel sterkte vandaag <3

Laat een antwoord achter aan Madelon Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge