Deze week neem ik jullie mee in de week die mijn leven voor goed veranderde. Vandaag vertel ik jullie over 5 maart. De dag voordat mijn papa de mooiste ster aan de hemel werd.
Het was 5 maart. Pap ging erg sterk achteruit. Daar lag hij dan in zijn bed, totaal machteloos en afhankelijk van ons en de thuiszorg. Je wilde uit je bed, je wilde niet liggen. Liggen deed pijn, alles deed pijn. Daar zaten ik en mama dan, we wisselden elkaar af. Omstebeurt zaten we op het krukje naast je bed. We bleven op je letten, zodat je niet uit bed zou vallen omdat je spieren slapper waren dan je wilde.
Je was wel vaker uit bed gevallen en dat heeft onder andere op mij heel veel impact gehad. In een visioen zie ik je weer vallen, ‘klats’ op de kei harde keukenvloer of ineens naast je bed én ook naast de vloerbedekking. Mam en ik ‘zeulden’ je dan weer overeind, ondanks dat je veel was afgevallen was dat enorm zwaar. Je kon nauwelijks meewerken, je spieren waren zo slap. We bleven daarom op 5 maart de hele dag naast je bed zitten.
Het was carnavalsvakantie, dus ik was vrij. ik was maar één avond naar de carnaval geweest. Niet van harte, ik vond het eng dat je juist dan je moment zou kiezen. Ik moest wel van mezelf, een vriendin was jarig die avond en ik kon het niet maken om niet even langs te komen en mee het dorp in te gaan. Ik was blij toen ik weer thuis was, veilig, bij papa. Gelukkig heb jij toen niet het moment gekozen.
Je tweelingbroer, zus, en broertje kwamen deze dag afscheid van je nemen, net als oma. Je vroeg nog specifiek naar oma op deze dag, dat was grappig. “Moeder”, riep je (voor zover verstaanbaar) toen de thuiszorg er was, de thuiszorg haalde mama erbij omdat ze dacht dat ‘moeder’ mama was. Alleen noemde hij zijn moeder (oma) altijd moeder en mama heet gewoon ‘mam’. We hadden gelijk oma opgebeld en die kwam er meteen aan. We hebben jullie nog even in de kamer laten zitten bij elkaar. Je wilde zoveel zeggen, maar we konden er bijna niets van verstaan. Het was echt verschrikkelijk omdat we al je woorden wilde horen nu het nog kon! Het was een machteloos gevoel. Ook oma kon het op een begeven moment niet meer aan en heeft toen afscheid van je genomen. De kwelling dat we je niet konden verstaan werd te veel.
Daar zat ik bij papa op een krukje naast het bed, het leek wel uren te duren dat ik daar heb gezeten, al was het telkens maar een half uurtje. Ik wilde niet op de iPad kijken en voelde me ontzettend schuldig als ik soms op mijn telefoon keek. Papa wilde maar al te graag overeind komen, maar de papegaai aan het bed hadden ze voor je weggehangen. Je vroeg wel tien keer aan me, of ik je alsjeblieft mee overeind wilde helpen. Het mocht niet van de thuiszorg dus ik moest zeggen dat dat niet ging. Je werd boos. “Verdomme Sophie” zei je net verstaanbaar. Ik voelde me ontzettend verdrietig en ging naar mam om te vragen wat ik moest doen. Ik wilde niet dat papa boos op me was! Niet nu! Tranen stroomden langs mijn wangen toen ik zei dat ik je niet mocht helpen. Uiteindelijk deed ik het toch, zo wilde ik het niet herinneren. Ik hielp hem toch maar weer overeind en hield hem vast zodat hij op mij kon leunen. “Dankje, dankje, dankje” mompelde je. Ik was blij, blij dat ik je toch had kunnen helpen vandaag en dat je zei: “Je kan het“. Pap had vertrouwen in me, ik zou er komen ook zonder hem. Dat was toch wel even ontzettend zwaar om dat te horen maar vooral mooi.
Vanavond zouden ze je nog meer medicijnen geven, het kon niet langer. Pap was met al zijn laatste kracht aan het vechten om bij ons te blijven. Doordat hij de rust niet kon vinden, kon hij niet sterven.
Mijn zusje zat ’s middags ook heel even langs zijn bed. Papa vertelde over een bootje met mooie dolfijnen, de zon en de zee. Hij vroeg of mijn zusje ze ook kon zien en of het bootje nog wat harder kon (typisch papa). Ik zag dat mijn zusje het moeilijk vond, ze keek me wanhopig aan en rende naar me toe. “Wat moet ik doen Sophie!?” Ik zei:” Vraag door: wat ziet hij allemaal, wat hoort hij, enzovoort“. Ze ging weer terug en praatte met papa (zo goed als het ging) over wat hij allemaal zag en waar hij was. Het was fijn om ze beide te horen kletsen voor zover het nog kon. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht.
’s Middags heb ik samen met mama en mijn zusje nog iets heel moois mee mogen maken. Het moment was ontzettend bijzonder, alsof jij het aan voelde komen dat je die avond voor goed je ogen ging sluiten. Met zijn drieën zaten we bij je bed, je hield mijn hand vast en vertelde dat jij de sterkste was en dat je ging winnen. Ik kreeg mijn hand bijna niet los, de kracht die ik voelde was ongelofelijk sterk. Hoe kon dat nog uit papa komen? Je lachte, ik zag je glimlach op je gezicht. Hij was wat verkrompen en heel moeilijk te zien, maar ik zag hem. Een moment van besef en heel veel geluk stroomde door me heen. Ik rukte me toch een beetje los omdat hij toch wel heel strak vast hield en langzaam liet hij ook los. Ik had onmiddellijk spijt maar ik denk dat het voor papa het moment was dat ik voortaan zonder hem door kon gaan, dat het voor hem oké was om mij als eerste te laten gaan. Een moment van vertrouwen en een herinnering die mij voor altijd bij zal blijven. Tenminste, zo voelde het. Daarna volgde mijn zusje waar hij ook de hand van vast hield, net als bij mij, enorm stevig. Toen mijn zusje je los wilde laten ging dat net als bij mij met ontzettend veel moeite. Alsof je wilde zeggen: “Blijf bij me”. Het leek alsof het te snel ging en je nog graag langer met zijn vieren wilde zijn. Ik had spijt dat ik had losgelaten. Gelukkig ben ik gek op foto’s maken en legde ik het veelbetekende moment op het juiste moment vast. Ook bij mama hield je de handen stevig vast. Ik maakte daar (al zeg ik het zelf) ook een prachtige foto van. Een foto vol liefde, aandacht en zorg waar ik nog altijd wat mee wil doen.
’s Avonds kwam de thuiszorg. Het was zover, we zouden vanaf deze avond niet meer met papa kunnen communiceren. Ik wilde nog graag een laatste foto met het gezin. Een foto met ons vieren, die voor altijd bij ons zou kunnen blijven. We maakten ook nog een foto van ieder met papa alleen. Gewoon, omdat het toen nog kon. Voor het laatst met zijn ogen (half) open. Ik ben achteraf blij met mijn overdreven liefde voor foto’s, papa op dat moment wat minder. Begrijpelijk ook wel achteraf…
We konden nog heel even alleen bij papa zijn, toen de twee lieve en geduldige vrouwen van de thuiszorg je kastje weer vulden met medicijnen die je rust zouden geven in je hoofd. Daar stonden we aan het bed, terwijl het kastje weer bij je werd aangesloten. Ik had mijn tranen willen bedwingen maar ik kon het gewoon weg niet. Daar ging mijn papa, voor altijd. Ik zou nooit meer kunnen communiceren met hem. Hij was vanaf nu onbereikbaar, maar nog steeds zo dichtbij. Langzaam doezelde hij weg, de medicijnen deden zijn werk. Het duurde een half uur en de thuiszorg bleef wachten totdat hij sliep. We bleven heel lang aan je bed staan. Ik stond niet op de beste positie, namelijk tegen de vitrinekast. Mijn knie deed ontzettend veel pijn maar stug bleef ik wachten, ik wilde geen seconde van je missen nu je nog een paar minuten “helder” bij ons was.
Ik moest huilen toen het eenmaal zo ver was en papa sliep, voor altijd. Ik vond het gewoon zo ontzettend confronterend en moeilijk! De thuiszorg zei dat ik misschien wel wat moest schrijven, dat het zou kunnen helpen. Ik wist het niet, ik schreef al wel eens ooit, niet veel. Ik zou het proberen zei ik. Dat dit advies uiteindelijk zou leiden tot het starten van een blog had ik niet voorzien.
Tot morgen, de dag waarop alles officieel zou worden.
Liefs Sophie
Wat moedig om je verhaal te doen. Sterkte, Sophie.
gerhilde maakt schreef onlangs …Dinsdag Pinsdag #2
Tranen rollen over mijn wangen van je verhaal. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dit voor je moet zijn, omdat ik dit niet heb meegemaakt, maar heel knap van je dat je dit wilt delen.
Liefs, Iris
Wat een dierbaar stukje! Dapper dat je toch die foto’s hebt gemaakt, want die blijven voor altijd bij je!!
Wat heb je je herinnering weer prachtig verwoord. Fijn dat je nog foto’s hebt van dat bijzondere moment!
Prachtig geschreven en verwoord meis. Ik heb er ook niet echt woorden voor. Ik heb zelf ook met een groot verlies te maken gekregen en de herkenning is er dan ook ontzettend. Ik vind het zo bijzonder dat je dit op weet te schrijven en dat met ons weet te delen. Zet mij ook aan het denken: ik heb ook vaak gehoord dat van je afschrijven (en beschrijven van de situatie welke pijn doet) schijnt te helpen, alleen vind ik dat zelf een hele moeilijke stap. Ben daarom echt zo trots op jou dat jij dat wel kan. <3
Wat weet je je herinneringen en alle gebeurtenissen prachtig te verwoorden, heel indrukwekkend… Veel sterkte deze dagen!
Linda schreef onlangs …Kleurplaten.
Heel veel sterkte deze week, moet zwaar voor je zijn. Je schrijft het allemaal heel erg mooi, ik heb stiekem een traantje moeten laten. Knap van je dat je dit zo kan delen!
Esther schreef onlangs …Mijn gedachten op een rij: Hardlopen & herkansing
Ahw sterkte!
Wat geweldig breekbaar en mooi geschreven lieve Sophie! Wat moeten dat moeilijke momenten zijn geweest. Er zit een brok in mijn keel en de tranen prikken achter mijn ogen.
Je weet alles heel mooi te verwoorden. Ik zit hier zelfs met tranen in mijn ogen. Heel veel sterkte de komende tijd!! XO
Ik typ dit met trillende handen, kippenvel over al mijn leden en een traan rolt over mijn wang… De juiste woorden zijn moeilijk te vinden.
Wat vind ik dit dapper van je, het is ook zo prachtig geschreven en die foto… zo lief en teer.<3 Heel veel sterkte deze dagen!
Liefs Emma
Emma schreef onlangs …Schoolroute
Zo’n mooie verhaal. De rillingen liepen even over mijn schouders. Als je dit leest wordt je maar weer eens geconfronteerd met dingen zoals ziekte en dood.
Lisa schreef onlangs …10 herkenbare dingen voor Instagram verslaafden
Woorden schieten te kort! heel veel sterkte mop
Manon schreef onlangs …E.L.F. ‘Everyday’ Palette met 32 oogschaduwen
Ik wens je heel veel sterkte en warmte toe deze dagen! Ik vind dit heel confronterend en heftig om te lezen, maar aan de andere kant ook zo mooi en lief… Dikke knuffel!
wat dapper dat je dit met ons wil delen. Ik wens je heel veel sterkte meid! Liefs
Wat heb ik ontzettend hard zitten huilen bij het lezen van dit artikel! Wat heftig allemaal zeg! Dat moet zo erg geweest zijn als hij nog van alles wilde zeggen maar jullie hem bijna niet konden verstaan, ook voor hem. Ik vind het verschrikkelijk voor je dat je dit allemaal hebt moeten meemaken, maar vind het wel mooi hoe je hier zo mooi over kan schrijven en deze herinneringen zo koestert. Ik zou ze wegduwen denk ik, er niet over willen schrijven, er niet aan willen denken. Ik vind het prachtig dat je dit met ons deelt, en die foto met jullie vier handen is ook echt prachtig, wauw! Ik dacht eerst dat het een foto van op het internet was.
Jeetje, wat knap dat je dit zo goed kan verwoorden. Kei hard huilen moet ik haha. Ik vind het echt ontzettend knap van je, ik kan het niet anders verwoorden.
Kyra schreef onlangs …Prachtige Doutzen
Toen mijn oma onlangs overleed ben ik ook gaan schrijven, niet op mijn blog, dat kan ik niet, maar in een dagboekje. Ik vind het gek dat mensen na zo een immens verlies de kracht vinden om door te gaan, ik heb altijd gedacht dat wanneer er zo iets zou gebeuren ik zelf niet meer zou kunnen leven. Ik weet het, heel stom, vooral omdat ik zoiets nog dacht als 24-jarige :) (ik vergelijk het overlijden van mijn oma absoluut niet met het heengaan van jouw papa, oud versus jong enzo, maar zij was mijn meter en heel erg belangrijk voor mij)
Het schrijven helpt enorm vind ik. veel sterkte meid.
Nienke schreef onlangs …DIY || verjaardags-scrapbook!
Het kan goed hetzelfde zijn hoor! We missen gewoon beide iets belangrijks in ons leven. Fijn dat het schrijven bij jou ook helpt!
Ik heb zoveel respect voor mensen die van iets zwaars in hun leven iets positiefs kunnen maken. Daar ben jij er ook één van!
Je bent zo’n sterke meid, wat vind ik het knap van je dat je doorgaat met je leven na zoiets ingrijpends!
Als ik je verhaal zo lees, merk ik de bijzondere band die jij met je vader had. Volgens mij waren jullie twee handen op één buik…
Ik wil jou, je mams en zusje en de rest van je familie natuurlijk, nog heel veel sterkte en kracht toewensen de komende tijd!
Voor mij ben je in ieder geval een inspiratie!
xoxo’
Thirza
Ik zie dit artikel net staan in je nieuwe sidebar en had het eigenlijk nog nooit gelezen. De tranen rollen over mijn wangen. Wat ontzettend heftig en ik kan me niet voorstellen hoe dit voor jou voelt. Je hebt het echt prachtig geschreven, meid! <3
Ah dankjewel zeg!
Jeetje wat heftig zeg! Ik heb er tranen in mijn ogen van. Ik kon niet het hele stuk lezen. De rest lees ik op een later moment. Een moment dat ik wat minder emotioneel ben.
Hoe mooi heb jij dit heftige moment beschreven en vooral de foto is raak! Ik zag een knop in je sidebar en moest het even lezen. Je hebt mij geraakt!
Je hebt dit al enige tijd geleden geschreven, maar jeetje, wat raakt je verhaal me. De tranen rollen serieus over mijn wangen, ik kan ze niet tegenhouden. Hoe ongelooflijk knap om zo’n zwaar moment te delen met de wereld.
He lieve meid! Ik kreeg tranen in me ogen door jou verhaal.. Ik ben niet snel emotioneel maar dit raakte me echt heel erg! Wat knap van je om je gevoel zo op te schrijven. Ik heb ook al veel meegemaakt maar ik ben echt trots op je meisje! Dat mag gezegd worden! Ik wens jou en je familie heel veel sterkte met dit grote verlies!
xxYoni
yoni van ekkendonk schreef onlangs …Over autisme!
Wat een mooi stuk, heel heftig maar prachtig opgeschreven. Ik heb een brok in mijn keel en vind dit artikel zeker wel getuigen van een enorme kracht. Wat ben jij sterk :) Heel veel sterkte als het ’s avonds bij het kijken naar de mooiste ster aan de hemel soms misschien nog even iets teveel wordt.
Die foto. Zo zo zó mooi. Ik heb je stuk gelezen en de tranen begonnen gewoon over mijn wangen te stromen. Hoe moeilijk dit voor jullie allemaal was en is is denk ik met geen pen te beschrijven. Toch knap hoe jij alles verwoord!
Heel mooi dat je jouw vaders kracht nog heb mogen voelen op dat moment. Nogmaals, die foto is zó mooi. Zou daar inderdaad echt iets mee gaan doen!
Ik lees dit nu in 2016 en ik wist echt niet hoe ik moest reageren. Je hebt dit zo mooi geschreven dat ook ik mijn tranen niet in kon houden. Maar wat ben jij een enorm sterk meisje, ik heb nog steeds een enorme brok in mijn keel. Stay strong! <3
Hoi Sophie,
ik ken je niet persoonlijk maar ik kwam toevallig op je blog terecht en las dit verhaal van een aantal jaar terug en ik kon het niet laten om hierop te reageren.
Wat heb je dat ontzettend mooi en kwetsbaar geschreven, enorm krachtig van jou!
Ik kan me niet voorstellen hoe het is om zo’n verlies mee te maken, maar ik wens je alle sterkte en geluk toe. Wat ik tot nu toe van je gelezen heb vond ik heel fijn om te lezen, heel mooi hoe jij jezelf uit!
Liefs
Ah wauw wat lief! Dankjewel Isabelle! <3
Jeetje, wat heb je dit verhaal mooi opgeschreven. Ik kwam toevallig bij dit verhaal, maar wilde toch even reageren (met tranen die nu over m’n wangen rollen). In 2012 heb ik mijn opa verloren en hij was mijn vaderfiguur, dus jouw verhaal is heel herkenbaar.
Heel, heel, heel mooi beschreven, Sophie!
Alle liefs xx