Eindelijk weer wat rust…

Deze week neem ik jullie mee in de week die mijn leven veranderde. Vandaag vertel ik over 10 maart, maandag alweer. De scholen waren weer begonnen maar mijn zusje en ik bleven thuis. We hadden nog genoeg te doen voor de kerkdienst en de crematie die donderdag gehouden zou worden.

Het is maandag en voor vele is de school weer begonnen hier in het zuiden van het land. Mijn wekker staat ook vroeg, om 9.00 uur stond de uitvaartondernemer weer op de stoep om de kerkdienst en de crematie te bespreken. Hoe gaat het eruit zien, wat moet er nog gedaan worden wat betreft muziek en foto’s, etc.

Ook kwam het gebedsprentje ter sprake. Een gebedsprentje is een klein kaartje met daarop iets wat bij de overleden persoon past. Wij hebben gekozen om een korte levensloop over papa te schrijven op het kaartje met daarbij een eigen boodschap van ons drieën. De foto was al snel gekozen. We hadden namelijk in september al foto’s laten maken van zowel papa alleen als van ons gezin. Achteraf ben ik écht heel blij dat dat is gebeurd want nu heb ik ook nog mooie foto’s met papa in plaats van alleen maar vakantiefoto’s.

Om kwart voor 11 zijn de broers en zus van papa hier. Samen stellen we een deel van het levensverhaal van papa op. Het is fijn om dingen te horen over papa en te praten over papa. Dat doet me echt heel goed (nu nog steeds) om herinneringen op te halen over papa.

De rest van de middag zoek ik me weer suf naar muziek voor op de begrafenis (met vondsten deze keer) en maak ik de PowerPoint af met foto’s voor papa. Zodra ik de muziek onder de diashow afspeel komen de tranen al op. Wauw, ik ben trots op mijn werk!

Het zonnetje blijft heerlijk schijnen en ik zit veel buiten, ook vandaag. Vandaag vond ik het tijd om een aantal mensen te appen die ik niet vaak spreek in het dagelijks leven. Met veel twijfels en overleg met mama verzond ik appjes naar vakantie vrienden en andere goede online contacten. In het appje vertelde ik dat mijn papa was overleden een paar dagen geleden. Deze kwamen erg hard en voor sommige onverwachts aan. Het voelde voor mij wel fijn om even tegen iemand te praten die er nog niets van had gehoord. Ik had namelijk nog niets op facebook gezet of iets dergelijks om een bepaalde reden (waar ik waarschijnlijk later nog eens een artikel over ga schrijven).

De uitvaartondernemer komt ook vandaag weer twee keer langs. Zo zie je iemand nooit en zo staat ie elke dag op de stoep. Je bouwt echt een enorm gekke band op met zo iemand. Hij staat enorm ver weg van je en dat terwijl hij de ‘perfecte’ uitvaart zou moeten regelen. Maar goed, zolang je je wensen maar aangeeft regelt hij het voor je. Deze keee kwam hij alvast een KWF-bus en het boek brengen voor morgenavond. Mama heeft samen met papa besloten dat we graag geld willen inzamelen voor de KWF kanker bestrijding in plaats van bloemstukken. Aangezien er een groot aantal personen komen op dinsdagavond kunnen zij alvast geld in de bus doen indien zij dat willen en daarbij alvast in het boek schrijven zodat ze dat in de kerk niet meer hoeven te doen.

Als de uitvaartondernemer weer weg is komt oma nog even langs met een supermooi bloemstuk. We zetten het op het tafeltje naast papa neer zodat iedereen het stuk morgen kan komen bewonderen. Het staat er prachtig bij zo in huis. Jammer dat papa het niet meer kan zien, hopelijk kijkt hij van boven nog mee naar hoe wij het nu doen.

’s Avonds kwamen twee nichtjes van mij nog een keer langs omdat ze graag papa nog even wilde zien. Erg fijn voelt het dat er interesse wordt getoond in papa. Het was een kort bezoekje maar daarna gingen we alle drie naar bed. De dag van de uitvaart kwam wel erg dicht bij en morgen beloofde een drukke dag te worden aangezien morgen onze naasten afscheid kwamen nemen van papa…

Tot morgen!

Vandaag was een rustige dag, nee in deze week is het niet elke dag druk. We hebben hier bewust voor gekozen omdat de periode voor deze week al enorm veel drukte met zich mee bracht. Het spijt me als artikelen daardoor minder indrukwekkend of leuk zijn om te lezen maar zo is het nu eenmaal gegaan en ik wil graag een zo realistisch mogelijk beeld neerzetten. Wat wel een leuk feitje is is dat dit het 100e artikel is op mijn blog! Een mijlpaal!

22 comments

  1. Ik lees nu al een tijdje je blog en ik vind het echt knap hoe je alles zo op kunt schrijven en wil delen met de rest! Mijn beste vriendin haar vader is 2 jaar geleden ook overleden en ik heb het daar al moeilijk mee gehad, laat staan als het mijn eigen vader was. Héél véél respect voor jou Sophie

    1. Het zegt ook wat over jou, je kan je goed inleven in andere mensen! Hopelijk heb je dat ook eens gezegd tegen je vriendin dat je het er moeilijk me had.4 Het voelt soms zo fijn om niet de enigste te zijn met verdriet!

  2. Je doet het lekker op jouw manier, je schrijft het prachtig op zo, het is bijna alsof ik er bij ben, jullie kan zien een jaar geleden. Dit komt natuurlijk ook, omdat ik het begrijp en snap en weet hoe het is…

    Maak je niet druk om anderen en of iets wel of niet indrukwekkend is, zij die het niet willen lezen, fietsen vanzelf wel door. Zij die werkelijk willen lezen blijven. Al was ik je even kwijt omdat je naar nl domein bent gegaan, je bloglovin’ staat nog op het oude adres geloof ik, en dus kreeg ik geen updates meer. Nu heb ik mijzelf hier met mail aangemeld en je staat weer in mijn mailbox, maar niet in de updates van bloglovin’ dus claim je domein even opnieuw.

    <3
    Morgaine schreef onlangs …Achteruit kijken

    1. Echt? Wat gek. Als het goed is zijn alke volgers mee overgeplaatst maar goed. Fijn dat je me weer hebt gevonden haha! Bedankt voor je fijne reactie. Dit stimuleert me weer!

  3. Je hebt net heel veel behoefte aan rustige dagen na zo’n afscheid! Ik vind het fijn voor jullie dat die er ook tussen zaten, dus hé, je niet verontschuldigen daarvoor hoor! Je artikelen blijven fijn om te lezen. Je neemt ons mee in een heel persoonlijk verhaal en daar horen die rustige dagen gewoon bij.
    Een begrafenisondernemer is gek hè. Maar iemand die goed is in zijn werk, is wel goud waard op zo’n moment!

  4. Waauw wat een verhaal, Sophie. En wat kan je het prachtig verwoorden en opschrijven. Ik vind het echt heel erg mooi om te lezen. Je verhaal raakt mij enorm. Liefs

  5. Wauw, zo indrukwekkend hoe je er over schrijft. Ik blijf je complimenten geven in mijn reactie’s maar ze komen allemaal recht uit het hart. Ik heb zoveel respect voor jou en je familie hoe ze er mee om gaan! Je schrijft echt mooi en dat is fijn om te lezen. En niet alleen gefeliciteerd met je 100e artikel, maar ook met je 100e bloglovin volger! Je hebt het 100 % verdiend en niet alleen om je verhaal, maar ook hoe je er mee om gaat! <3

Laat een antwoord achter aan Steffi Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge