Het enige wat er nog over is zijn slechts de foto’s, de herinneringen en het as van papa. Er begon een hele zoektocht naar de juiste plek en ik neem jullie vandaag mee naar deel 1. Waar ging mijn papa naar toe?
Ik kan het amper geloven dat dit is wat er over is van mijn papa. Een potje met as… Het is zo confronterend om dit te typen en de tranen stromen dan ook (nu al na twee zinnen) naar beneden. WAAROM? WAAROM! Waarom heb ik een papa in een stomme urn!?
Maar goed, ik begin bij het begin. Mijn papa heeft er zelf voor gekozen om gecremeerd te worden. Dat hebben we dus ook speciaal voor papa gedaan. Ik kreeg tijdens de koffietafel amper een hap door mijn keel en was met mijn gedachten alleen maar bij papa die verbrand zou worden tot niks. Knuffelen met mijn papa, hem vasthouden, een kus geven. Het was allemaal verleden tijd.
*stopt even met typen door de tranen die maar blijven komen*
Het as van de overledene mag niet direct opgehaald worden, officieel mag het volgens mij pas een maand na de crematie. Dit om de reden dat wanneer mensen het in een opwelling willen uitstrooien o.i.d. het dan ook écht weg is. Best slim bedacht vond ik zelf. Zoals jullie vorige week hebben kunnen lezen hebben wij papa in juni opgehaald. Een paar dagen voor zijn verjaardag. We vonden het een mooi idee om hem dan met zijn verjaardag thuis te hebben.
Als je het as krijgt heb je heel veel mogelijkheden. Je zou het uit kunnen strooien, een plekje op het kerkhof zoeken, begraven (Ja echt waar, je kunt een urn begraven op het kerkhof!), het laten verwerken in glas, het laten verwerken in een sieraad of iets anders tastbaars. Natuurlijk kun je het ook gewoon in de urn laten zitten die je mee krijgt maar je hebt ook nog tal van opties om verschillende urnen te kiezen. Er is voor iedere persoon iets moois te vinden. Je zult je verbazen over de mogelijkheden die je inmiddels hebt.
In eerste instantie hebben we gekeken naar een plekje op het kerkhof. Ik bedoel, iedereen gaat toch naar het kerkhof als je overlijd? Dit viel echter bijzonder tegen. Er is een nieuw kerkhof in ons dorp gekomen en we besloten een kijkje te nemen op een zonnige dag. Zodra we op het kerkhof waren zochten we naar de muur waar papa dan eventueel zou komen te staan. Daar viel ons idee in duigen. Het was afschuwelijk. Ik was er gewoon boos om! Er was een lange muur gemaakt met grote vlakken hardsteen. Er waren maar weinig mensen gecremeerd volgens mij in de afgelopen paar jaar dat deze begraafplaats nu bestond. Er waren hoog uit tien vlakken ingevuld met van alles en nog wat. Het waren grote vlakken waarop je een persoonlijke tekst kon plaatsen, de naam, datum en nog zoveel meer. Wat er miste, was een eigen plekje. Een plekje speciaal voor je dierbare. In plaats van een klein vensterbankje bij elk vlak was er nu niets, helemaal niets. Op de grond stonden bloemen, lagen tekeningen, kaarsjes en nog veel meer. Voor wie deze bedoeld waren? Geen idee. De muur was namelijk verdeeld in een aantal vlakken breed en drie vlakken hoog. Waarschijnlijk hoorde de dingen die onderaan stonden bij degene die erboven genoemd staan. Of dit nummer één, twee of drie was? Ik zou het niet weten. Verschrikkelijk vond ik dat!
Enigszins verward en nog steeds boos op degene die deze begraafplaats heeft ontworpen fietste ik weer terug naar huis samen met mama en mijn zusje. Welke sukkel heeft dit bedacht!? Die heeft sowieso niets meegemaakt!? Had nabestaande een idee laten voorleggen aan de gemeente o.i.d. Iedereen vind het prettig om een eigen plekje te creeëren lijkt me zo. Niemand wil ergens bloemen neer zetten voor iemand als het binnen een dag misschien al is weggehaald door iemand anders of waarvan niet eens duidelijk is van wie het is. Wie wil er kaarsjes aansteken die op de grond staan en binnen no-time vies zijn en uitgaan door het zand als het waait?
Thuis moesten we opnieuw bedenken wat we wilden met het as voordat we het as op wilde halen. Op deze begraafplaats wilde we papa absoluut niet achterlaten! Bovendien lag het ook nog eens aan een superdrukke weg wat best wel gevaarlijk is als je niet op let met oversteken. Nee, dit is niks voor ons. Er moest een ander plan komen…
Een plekje op de begraafplaats hebben we papa dus helaas niet kunnen geven. In mijn volgende artikel vertel ik je over het gevolg!
Liefs, Sophie
Wat naar, die begraafplaats! Hoop dat jullie snel een mooi plekje kunnen vinden <3
Esther schreef onlangs …Outfit – Sunny sunday
Wat naar dat je zo’n vervelende ervaring heb gehad met doe begraafplaats. Goed dat jullie op zoek gegaan naar iets wat jullie een beter gevoel geeft en wat persoonlijker is. Ik hoop dat jullie die plek inmiddels hebben gevonden!
Wat een nare ervaring. Dat lijkt me heel verdrietig. Ik hoop dat jullie toch een mooi plekje vinden.
Oh wat vervelend dat jullie geen begraafplaats hebben kunnen vinden of naja niet naar wens. Lijkt me echt nog wat vervelender dan dat het hele gebeuren eromheen al is. Hopelijk vinden jullie een plekje waar hij tot zijn recht komt!
Bijzonder dat je ons meeneemt in dit persoonlijke moment. Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar niet zou willen dat je het as zou begraven. Goed dat je dan ook voor iets anders zoekt. niet iets doen wat je niet wilt!
Het lijkt mij ook heel moeilijk om te bepalen waar je een plek voor een dierbare wilt hebben! Ik heb het nog niet echt meegemaakt, maar het lijkt me wel heel vervelend! Ik wens je hiermee heel veel sterkte en hopelijk vinden jullie een plek die wel geschikt is en wel fijn aanvoelt!
nog gecondoleerd! wat vervelend dat je geen goed plekje kon vinden.. hopelijk vind je snel wat fijns. :) sterkte.
Heel begrijpelijk dat je die begraafplaats helemaal niets vond! Gelukkig zijn er nog meer opties :)
Wat bijzonder dat je dit deelt, heel knap. Wat naar van die begraafplaats!. Je moet je vader zeker een plek geven die voor jullie goed voelt en wat ie heeft verdiend.