De dag waarop jij de mooiste ster aan de hemel werd

Deze week neem ik jullie mee in de week die mijn leven voor goed veranderde. Vandaag vertel ik jullie over 6 maart, de dag waarop mijn papa de mooiste ster aan de hemel werd.

Ik sta op, kleed me aan en doe wat aan mijn PV (persoonlijke verzorging), zoals papa dat altijd zei. Zodra ik beneden ben loop ik even naar papa toe. Zijn ogen zijn nog steeds gesloten. “Goedemorgen papa” zeg ik, ik fluister het zachtjes zodat niemand het hoort. Daarna loop ik richting de keuken. Daar maak ik een ontbijtje.

Wat later op de ochtend komt oma langs, de moeder van mijn vader. Ze komt nog even kijken hoe het met papa gaat. Het is erg zwaar om te weten dat pap nooit meer zijn ogen open gaat doen. Na een tijdje gaat oma dan ook naar huis omdat ze er alleen nog maar bij kan zitten. Ik snap dat het ongelofelijk moeilijk is om je kind op deze manier te zien. Dit is niet de goede volgorde denkt men vaak en ik had het flink te doen met oma.

Samen met mama stel ik een boodschappenlijstje op. Aangezien het nu écht niet lang meer zal gaan duren doen we boodschappen voor twee weken in plaats van één zodat we daarna niet meer naar de supermarkt toe hoeven als papa er niet meer is. We bedenken wat we de gehele twee weken willen gaan eten en wat we nodig hebben als de mensen papa willen komen ‘kijken’. ’s Middags komt mijn tante, de zus van papa, om met mij mee naar de supermarkt te gaan. We racen door de winkel aangezien ik snel weer bij papa wil zijn. Zelfs mijn tante verbaast zich over de snelheid waarmee we door de winkel gaan. Ze moet lachen hoe ik alles weet te staan en precies weet wat we moeten hebben. Tja, de voordelen van werken in de supermarkt denk ik dan maar haha. Als we bijna bij de kassa zijn kom ik een vriendin tegen. Zij is aan het werk op de groente/fruit afdeling. Ze vraagt hoe het gaat en ik vertel haar dat het echt niet meer lang gaat duren. Ze wenst me sterkte en ik loop naar het magazijn om te vertellen dat ik vanaf nu niet meer kom werken totdat ik er weer klaar voor ben. Ze tonen begrip en vragen of ik wil bellen als het zover is. Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen loop ik de winkel weer door richting de kassa’s. Daar rekenen we snel af en gaan we naar huis.

Zodra we thuis komen rond half 4 gaat de thuiszorg net weg. Mijn tante vraagt hoe het is aan haar. Ze zegt dat ze denkt dat papa ons gaat verrassen (wat betekend dat hij eerder dood zou gaan dan wij hopen/denken). We gaan naar binnen en mama, ik en mijn tante drinken nog een kopje thee bij papa’s bed. Zodat papa er ook nog een beetje bij is. Daarna gaat mijn tante naar huis.

’s Avonds eten we stamppot, vaste prik op de donderdagavond in de winter. Voor het eten voel ik aan papa’s hoofd. Papa’s hoofd krijgt langzaamaan een paarse kleur. Papa voelt koud zei ik tegen mama. Mama en mijn zusje voelde ook, maar zij vonden hem juist warm. Ik voelde nog eens, nee hij is echt koud. Na het eten ruimt mama af en zit ik op de bank met mijn zusje. Ik app met mijn vriend. Ik app hem dat het nu echt niet meer lang gaat duren maar dat 7 maart toch wel een mooie datum zou zijn voor papa aangezien ‘7’ echt zijn getal is. (Gek eigenlijk, dat ik me hiermee bezig hield)

Ik moest naar de WC en durfde bijna niet weg van de bank. Ik wilde geen seconde van papa missen. Uiteindelijk kon ik het echt niet meer ophouden en ik gaf pap een kus en zei: “Niet weg gaan hé!”, heel zachtjes zodat niemand het kon horen. Ik rende naar de WC en rende weer terug. Ik luisterde en keek even… Yes, hij ademde nog..

Ik wilde mijn laptop halen omdat de thuiszorg mij had aanbevolen te schrijven. Ik durfde hem bijna niet te halen maar ja, hier alleen maar zitten op de bank leek me nu ook niet echt iets. Ik keek papa nog even aan en kuste hem nogmaals op zijn (nog paarser wordende) hoofd. Ik rende de trap op om zo snel mogelijk weer beneden op de bank te zitten met mijn laptop. Mama was ondertussen klaar met afruimen en was aan het kijken voor een digi-d op de computer. Ik zet mijn laptop aan en begin te typen:

Het is vandaag 6 maart. 18:50 uur om precies te zijn. Samen met mijn zusje zit ik op de bank. Zij op de iPad en ik op mijn laptop. Ik moet het project van mij en mijn projectgroep nog online zetten. Ik wilde dit typen maar ineens hoor ik pap een heel raar geluid maken. Het stopt met ademen. Een paar trekkingen met zijn kaak. Help… mam kom nu even! .. ik hoor hem niet meer ademhalen.

Ik zie zijn kaak op en neer gaan. Eens in een lange lange tijd. Het kan ook zijn dat het voor mij erg lang lijkt. Maar ineens slaat de angst toch een beetje toe. Shit.. zou die nu z’n laatste adem hebben uitgeblazen….

Op het moment van typen heeft pap zijn laatste adem uitgeblazen. Hoe graag we ook wilden dat zijn streepjes pyjama nog op en neer ging. Het bleef stil en hij bewoog niet meer. Op 6 maart om 18:57 is mijn lieve papa overleden aan de gevolgen van kanker.

Het geregel begint meteen. Allereerst werd de thuiszorg gebeld. Een dik kwartier later (wat overigens leek op een uur) stond de thuiszorg voor de deur. In de tussentijd wist ik niet wat ik moest doen. Ik moest niet huilen op het moment van overlijden maar ik heb mama toch wel even geknuffeld toen de thuiszorg onderweg was. Nu het dan echt zover was kwamen de tranen toch. Mijn zusje vond het in mijn ogen erg lastig om hier mee om te gaan wat ook niet gek is voor iemand van 11 jaar. De thuiszorg arriveerde en zag het onmiddellijk. Papa was écht overleden.

De dokter werd gebeld en ook zij kwam binnen een halfuur. Nadat zij had geconstateerd dat pap écht was overleden kon er worden gebeld naar onze naasten.

Mam had van te voren al een lijstje opgesteld wie ze allemaal moest bellen en in welke volgorde zodat alle belangrijke mensen in ons leven het van ons persoonlijk zouden horen. Mama ging bellen in de hal en ik ging bellen in de bijkeuken. Als eerste belde ik mijn vriend en ik vond het werkelijk lastig hoe ik moest overkomen. Ik was niet verdrietig op dat moment (hoe gek het ook klinkt), ik was er inmiddels al een uur aan gewend dat mijn papa was overleden…

Ik belde ook nog een aantal vriendinnen waarvan er maar ééntje opnam. Ik baalde ontzettend. “Waar zijn zij als je ze écht nodig hebt!? ging er door me heen. De een was aan het trainen, de ene nam niet op en weer andere waren een dagje weg. Heel begrijpelijk dat ze niet thuis wachten op een telefoontje maar toch was het niet prettig. Aangezien ik na tien minuten nog maar drie mensen had gesproken besloot ik drie lieve meiden uit mijn klas op te bellen. Ik moest gewoon toch ergens mijn verhaal kwijt. Gelukkig namen zij wel op. Even later werd ik gelukkig teruggebeld door vele en begonnen de appjes binnen te stromen. Goh, wat gaat zoiets snel rond…

De uitvaartondernemer werd opgebeld en er werd afgesproken dat hij om 23:00u bij ons zou zijn zodat van te voren de familie nog even langs kon komen. Daarna was het tijd om papa aan te kleden, de blouse en een bijpassende spijkerbroek lagen al klaar. Ik durfde papa niet aan te kleden. Ik vond het eng en was bang dat er iets fout zou gaan. Mama en mijn zusje hielpen de thuiszorg daarentegen graag mee. Dat vond ik prima, ik keek liever.

De familie kwam rond 21:45u en ik was stil. Ik vond het lastig om zo te reageren en ik moest wel honderd keer het verhaal vertellen hoe papa was overleden. Toen dat klaar was wilde ik niets liever dan dat iedereen weer weg ging. Ik had geen zin in zoveel mensen. Ze huilden allemaal voor ons en ik, ik bleef maar stil zitten op het bed van mama wat in de woonkamer stond en antwoordde op vragen van ooms en tantes indien nodig..

Zodra de uitvaartondernemer hier was, was het eerste wat ik zei: Ik wil niet dat papa nu weg gaat! en ik moest huilen. (We hadden namelijk gezegd dat papa naar een rouwkamer zou gaan van te voren). Ik wilde papa niet weg hebben, hij moest hier blijven! Natuurlijk kon ik dat niet in mijn eentje beslissen maar er zou over na worden gedacht en wie weet kon hij er morgen dan heen. Ik was iets gerustgesteld maar diep in mijn hart zou ik het verschrikkelijk vinden om papa niet meer thuis te hebben.

Gelukkig kon papa voor die avond op bed blijven liggen en werd er een koelplaat onder het hoeslaken van papa gelegd. Zo werd papa toch gekoeld. Er werd afgesproken dat ze de volgende dag om half negen hier zouden zijn. Het beloofde een drukke dag te worden dus het was om middernacht toch echt tijd om uitgeput naar bed te gaan.

Tot morgen, de dag waarop we meteen aan de slag konden…

86 comments

  1. Jeetje wat ontzettend heftig zeg. Heb een brok in mijn keel door het lezen van dit artikel. Vind het zo verdrietig voor je dat je je vader hebt verloren :( <3 Knap dat je er zo goed over kan schelpen,ik hoop dat het je een beetje helpt <3

  2. Pfff, wat een ontzettend triest verhaal, maar je kan hier toch heel mooi over schrijven. Ik vind het wel heftig en tegelijk mooi dat jullie je vader zo lang bij jullie gehouden hebben, ik zou dat denk ik niet willen/kunnen… Ik zou er denk ik liever niet altijd mee geconfronteerd worden en liever hebben dat die bijvoorbeeld in het ziekenhuis zou liggen. Maar hij zal jullie hiervoor waarschijnlijk ontzettend dankbaar zijn!

  3. Dit keer heb ik het net droog kunnen houden, ik was al een beetje voorbereid door gisteren denk ik…
    Zo indrukwekkend, door je schrijfstijl lijkt het net of je als lezer het zelf hebt meegemaakt. Heel veel sterkte vandaag, ik zal voor je bidden.<3
    X Emma
    Emma schreef onlangs …Schoolroute

  4. Ik heb dit met een brok in mijn keel gelezen. Ik heb kippenvel op mijn hele lichaam en heb het gevoel dat de tranen in mijn ogen staan. Wauw, wat een heftig verhaal en wat ontzettend erg vind ik dit voor jou en je familie. Kanker is een verschrikkelijke rotziekte. Een hele dikke knuffel en ontzettend veel sterkte vandaag.

  5. Wat een ongelofelijk heftige en vreselijke ervaring om al zo vroeg in je leven aanwezig te zijn bij de dood van iemand, waarbij die persoon dan ook nog eens je vader is. De man die jou samen met jouw moeder het leven gaf, de persoon die je vanalles heeft geleerd en er voor jou was…
    Uit de berichten die je hier neerschrijft, krijg ik het idee dat je een heel goede band had met je vader. Misschien ben ik mis, maar god, wat moet dat moeilijk zijn om afscheid te nemen op zo’n moment…

    Knuffel, je schrijft het allemaal heel doorleeft op!

    1. Ja je hebt gelijk, ik en mijn vader hadden een hele goede band met elkaar. De ziekte heeft er wel voor gezorgd dat ik langzaamaan afscheid heb kunnen nemen al viel het nog erg zwaar uiteindelijk. Dankjewel voor je reactie!

  6. Wat een sterk & heftig verhaal. Ik begrijp 101% je gevoelens en wat je neerschreef. Ik heb namelijk ook mijn papa verloren aan kanker, dit toen ik 7j oud was. Je hebt alles zo mooi verwoord en je lijkt me een onwaarschijnlijke sterke dame.

    Ik vind de titel van je blog (en blognaam) ook zo mooi omdat ik m’n papa ook altijd zo zie. Als ik naar de sterren kijk dan zie ik ook de grootste ster als mijn papa, en dat geeft zo een rustgevend gevoel, want zo is hij er ergens nog steeds.

    Heel erg veel liefs en nogmaals, wat een sterk verhaal.

    XO

  7. Jeetje wat een heftig verhaal…
    En hoe jij hier met jouw mooie schrijfstijl hier doorheen gaat.
    Deze blog heeft mij heel erg geraakt, en zelfs een traantje gelaten.
    Lieve Sophie, heel veel sterkte voor jou en jouw familie!

    Liefs,
    Björn

  8. Wauw Sophie, wat een aangrijpend verhaal. Ik ben er stil van! Wat mooi dat je op deze manier je emoties en gevoelens omschreven hebt. Ik wens je óntzettend veel sterkte vandaag.

    Liefs,
    Lisa

  9. Lieve Sophie,
    Zo zo dapper van jou dat je dit nu al allemaal kan neerschrijven. En net op deze bijzondere dag waarop het allemaal precies een jaar geleden is.
    De momenten vlak voor je papa zijn dood en die erna, zijn enorm pijnlijk maar ze zijn tegelijk ook helemaal deel van jouw verhaal. Van het verhaal dat je maakt tot wie je nu bent en nog verder zal worden.
    Het is goed dat je het neerschrijft. Je schrijft het even van je af en je slaat het terwijl ook op. En nee, je herinneringen aan deze dagen worden niet enkel opgeslagen op je blog, je kan ze nu ook beter bewaren op een plaatsje in je hart. Een plaatsje dat niet alle dagen moet worden geopend, gewoon een plaatsje waar je weet dat die trieste en harde herinneringen veilig zitten. Voor als je ze nog eens nodig hebt.

    Wees maar super trots op jezelf, want je zet grote stappen in je ‘rouwproces’. En vanavond kijkt de mooiste ster aan de hemel nog fierder dan ooit naar zijn geweldig moedige dochter!

    Warme groetjes,
    Sarah xxx

  10. Hai Sophie. Christel vertelde dat Martijn gezegd had om op je blog te kijken en te lezen. Houd vooral een tissue bij de hand had hij gezegd. Wat een heftig, emotioneel schrijven van jou, maar ooh zo mooi hoe je het er neer gezet hebt. Je schrijf stijl is indrukwekkend. Ik wil jou, je moeder en Fleur ontzettend veel sterkte wensen deze moeilijke dag. Ik heb veel aan jullie gedacht.

  11. wauw wat een mooi verhaal en wat heb je er goed over kunnen schrijven!
    Ik heb de tranen in m’n ogen staan. Echt vreselijk. Heel veel sterkte deze dagen!

    Gr Nina

  12. Je hebt het echt prachtig de situatie omschreven meis: ook al denk ik dat het toen allemaal zo onwerkelijk moet zijn geweest. Op dat moment ben je alleen maar bezig om dingen te regelen en aan bepaalde dingetjes te denken. Ik vind het echt bijzonder dat je dit met ons deelt. Hopelijk kan je er iemand in helpen en de pijn verlichten. Hoe dan ook ben je een topper <3

  13. Ik vind dit zo heftig, naar en zwaar om te lezen… Maar aan de andere kant vind ik het ook ontzettend mooi, je verwoordt het zo gedetailleerd en zo liefdevol. Ik hoop niet dat dit verkeerd overkomt? Je lijkt me zo zorgzaam. Je vader is vast ontzettend trots op je nu!
    Anneleen schreef onlangs …#PlukhetGeluk project 5

  14. Wat heftig en wat zwaar! Bijzonder dat je dit allemaal online deelt maar je beschrijft het allemaal erg mooi. Veel sterkte op dagen zoals deze!

  15. Ik vind het ongelofelijk knap hoe open je over deze gebeurtenis schrijft.
    Toch laat ik ook een traan omdat ook mijn vader er niet meer is.
    Het is echt heel knap dat je er zo over kan schrijven en ik wil je gewoon heel veel sterkte wensen.
    Ik weet misschien niet precies hoe je je voelt, toch weet ik het wel een beetje.
    -x-

  16. Ontzettend RESPECT voor je dat je dit verhaal deelt op internet.
    Mijn eigen vader is in 2009 overleden, tussen die tijd nooit iemand gehoord die dit ook had meegemaakt. (wetende dat die mensen er wel zijn). Het helpt mij om een stukje herkenning te vinden in jouw verhaal. Bedankt daarvoor!

    1. Wat een lieve reactie Laura. Ik ken ook weinig mensen vandaar ook het opstarten van een blog! Ik weet zeker dat we niet de enige zijn, uiteindelijk vinden we (hopelijk) mensen die ons begrijpen.

  17. Wat heb je dit heftige verhaal ontzettend mooi beschreven. Klinkt misschien stom om te zeggen, maar wat een heftige maar ook mooie gedachte dat je daar zat, met je laptop om je vader vast te leggen. En dat dat dan net zijn laatste moment moest zijn. Je kan heel trots op jezelf zijn en ik weer zeker dat jouw vader dat ook is!

    Liefs

    1. Wauw, wat ontzettend lief. Ik vind het ook een mooie gedachte en vat het op dat papa het oke vind dat ik ga schrijven! Hij gunde het me gewoon om dit hele speciale moment voor altijd beschreven te hebben!

  18. Lieve Sophie,
    Wow. Wat ben ik hier stil van geworden. De manier waarop jou emoties beschreven zijn. Ik had letterlijk tranen in mijn ogen. En veel is herkenbaar vanuit mijn werk, maar daar spelen emoties een hele andere rol.
    Wat ontzettend knap dat jij jou verhaal hebt beschreven en zo open hebt kunnen zijn.

    Ik weet zeker dat jou vader ontzettend trots is op jou!

    Heel veel liefs. Lieke

  19. Jeetjemina, wat ontzettend heftig zeg!
    Wat heb je dit mooi verwoord, alsof ik naast je sta op het moment dat het over is..
    Je vader kan heel erg trots op je zijn!

  20. WoW wat heb je dit mooi opgeschreven, ik hoop dat het je wat geholpen heeft en ik wens je nog heel veel sterkte met dit verdriet en gemis!

  21. Pff volgens mij ben ik niet de enige die dit met tranen in haar ogen heeft gelezen, ik kan niks anders zeggen dat ik het zo vreselijk voor je vindt dat je dit hebt moeten meemaken. Je schrijft er zo sterk en zo mooi over, zoals ik net al zei; ik vind je echt een topper Sophie. Veel liefs en een dikke knuffel x

  22. Ik heb het echt met tranen in mijn ogen gelezen, zeker omdat onlangs een goede vriend van de familie aan kanker is overleden en hij heel snel net als in jou verhaal achteruit ging. Toen heb ik ook heel hart gehuild en ondanks dat ik je vader niet ken vind ik het wel heel erg. Ik vind het super knap dat je het hebt gedeeld zeker omdat het zo persoonlijk is maar misschien kan het je helpen in het verwerkingsproces wat natuurlijk erg fijn zou zijn! Een hele dikke knuffel van mij, je bent een sterke meid <3

  23. Wat een heftig verhaal, ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik moet zeggen… Ik word er oprecht emotioneel van, zo mooi heb je het geschreven. Ik ben er zeker van dat je vader enorm trots op je is, heel veel sterkte! x

  24. Wauw wat een verhaal!!!!! Ik wens je alle sterkte en kracht toe de aankomende tijd. Ik vind de tekst die jullie hebben uitgekozen voor op de rouwkaart heel mooi. (Had ik gelezen in je andere artikel :)) Ik had jullie de tijd om samen te genieten nog zo gegund! :( helaas is de wereld oneerlijk verdeeld door zo’n rotziekte. Ik weet zeker dat je vader trots is :))

  25. Wat heb je dit goed kunnen verwoorden.
    Het is alsof ik mijn verhaal lees en ik type dit dan ook met dikke tranen. En daardoor weet ik eigenlijk niet goed wat te zeggen behalve dat ik weet hoe je je moet voelen.
    Sterkte. ♡

  26. Wauw, wat een moed dat je dit zo op durft te schrijven, en ook nog eens durft te delen. Ik heb echt een brok in mijn keel nu. Het moet zo heftig voor je zijn geweest om dit mee te maken, en om dit elke dag met je mee te dragen! Echt mooi geschreven Sophie, je vader zou er vast trots op zijn. Liefs Anniek

  27. Wat is dit heftig om te lezen zeg.. Ik zit met tranen in mijn ogen.
    Je bent een hele sterke meid, hetzelfde geldt voor jouw moeder, zusje, oma – iedereen die dichtbij hem stond. Ik vind het vreselijk dat je dit hebt moeten meemaken, maar jouw lieve papa waakt nu over je. En over héél véél jaartjes mag je hem weer zien en knuffelen.

  28. de tranen rollen over mijn wangen, wat een verhaal. Ondanks dat ik je niet ken zou ik je heel graag een dikke knuffel geven. Knap dat je het zo op kunt schrijven! Heel veel sterkte x

  29. wat heftig. Wat intens en dierbaar beschreven. Met tranen in mijn ogen gelezen. Ik denk dat het heel goed kan zijn voor de verwerking van zo’n enorm verlies om je gedachtes en gevoelens zo op te schrijven. Heel veel sterkte. Niet alleen voor nu, maar voor alle moeilijke dagen die komen gaan…

  30. Sophie, ik heb jouw blog pas vandaag ontdekt en kwam via het stukje over jezelf op deze post terecht. Wat een ontzettend heftig en zwaar verhaal. Ik heb zelf ook pas nog naasten verloren aan ziektes zoals kanker maar ik kan me niet inbeelden hoe heftig het is om op zo’n jonge leeftijd je vader te verliezen. Ik weet dat het al enige tijd geleden is maar ik wens je ontzettend veel sterkte nog met het geven van een plekje aan dit verlies.

  31. Wat een mooi verhaal! Ik heb ook zo’n mooiste ster aan de hemel en ik heb de dag dat ze ging nog in mijn hoofd als was het gisteren geweest. ♥

Laat een antwoord achter aan Sophie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge