Dat ik je soms mis

kaars
Vandaag is er weer een moeilijke dag en ik zou soms ook het liefst alles er uit huilen. Steeds maar door gaan totdat het weer zover is. Ik mis je.

Pap, vandaag heb ik mijn eindpresentatie van mijn onderzoek bij HEMA. De tijd waar ik afgelopen zomer nog om stond te springen is tot zijn einde gekomen. Ik heb zoveel meegemaakt, zoveel geleerd, zoveel geluk mogen voelen… en dat alles zonder jou. Wat zou ik je graag vanavond even bellen! Ik wil je ontzettend graag vertellen hoe mijn presentatie is gegaan. Hoe erg ik het naar mijn zin heb hier! Pap verdorie, je hoort in mijn leven! Het liefst zou ik huilen, dagen lang. Tot ik weer verder kan.

Helaas stopt de wereld niet met draaien nu jij er niet meer bent. Verdorie pap… Het leven is zo oneerlijk! Het is oneerlijk dat jij er niet meer bent. Er is geen keus, ik moet doorgaan en ik hoop dat je net zo trots bent als ik (als mijn presentatie goed is gegaan tenminste).

Ik ben het afgelopen half jaar alleen maar doorgegaan zonder te stoppen, in te storten of wat dan ook. Nu merk ik de laastste tijd dat alles steeds hoger komt en nu (maandagavond) wanneer ik dit typ komt een deel eruit. Tranen vol opluchting, tranen vol gemis. Eigenlijk zou ik nu bezig moeten zijn met mijn presentatie maar dat komt morgen wel. Nu moet even alles eruit wat de laatste tijd omhoog gekropen is. Morgen beginnen we weer met een stralende lach en een vlotte babbel…

De laatste maand ben ik een erg confronterend project gestart en ik merk dat nu ik alles weer langzaam oprakel, mijn besef weer terugkomt van wat ik heb meegemaakt. Hier zit ik dan, net als een jaar geleden tijdens mijn tentamenweek. Tranen met tuiten. Kan je het geloven dat het alweer twee jaar geleden is dat je zo hard hebt moeten vechten? Wat gaat de tijd snel, kon hij maar wat langzamer gaan. Was je nog maar hier…

Als ik kijk hoelang we nog moeten zonder jou wordt ik moedeloos. Zo lang nog zonder jou papa… Hoewel ik het aan niemand heb laten merken hier in Amsterdam. Ik mis je verschrikkelijk… ook nu ik woensdag (vandaag) mijn presentatie hebt. Met de bemoedigende woorden van mam, Martijn en enkele vriendinnen ga ik het doen.  Want zoals ik heb gezegd tijdens jouw kerkmis. Als ik nu mijn tekst kan opdragen voor een overvolle kerk, dan kan ik dat voortaan altijd. Die gedachten houden me op de been dat ik het ook vandaag weer ga doen. Al lijkt het voor sommige dat ik mijn vlotte babbel uit mijn mouw kan schudden. Het is toch elke keer weer enorm spannend en moeilijk. Jij en mama weten dat als geen ander, al wist jij me vaak wel gerust te stellen. Helaas moet ik je bemoedigende appjes en praatje nu missen maar hopelijk mag ik je vandaag toch trots maken.

Morgenavond (dinsdag) ga ik onder het voorbereiden een kaarsje voor je aansteken, zodat je toch een beetje bij mij bent.

Liefs, Sophie

When I am down and, oh, my soul, so weary;
When troubles come and my heart burdened be;
Then I am still and wait here in the silence,
Until you come and sit awhile with me.

You raise me up, so I can stand on mountains;
You raise me up to walk on stormy seas;
I am strong when I am on your shoulders;
You raise me up to more than I can be.

18 comments

  1. Ahw meissie toch! Kijk eens wat je allemaal bereikt! Je gaat echt super goed en ik weet zeker dat je papa trots op je is vanaf boven! Mooi geschreven.

  2. Prachtig verwoord, lieve Sophie… Ik hoop dat je vader vanaf zijn “wolkje” met je mee kijkt vandaag en dan heel erg trots op je is. Want dat zal hij zeker weten zijn.

  3. Ik weet wat je voelt meid. In oktober ben ik mijn papa verloren aan kanker en ik heb nog elke dag moeilijk met dat groot verlies.

    Veel sterkte nog en veel succes met je presentatie

  4. Wat lijkt mij dit lastig zeg. Je hoeft je niet altijd groot te houden, verdriet mag er zijn. Ik denk dat jouw vader heel erg trots is als hij ziet wat jij hebt gedaan en hebt bereikt! :)
    Inge schreef onlangs …Ik heb een baan!

Laat een antwoord achter aan Fleur Sophia Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge