Een boekreview, de allereerste op demooistesteraandehemel.nl én niet zomaar eentje. Ik kon het niet laten om gisteravond op twitter alvast te verklappen dat het boek “Tot waar we kijken kunnen” écht ontzettend mooi is. Met tranen in mijn ogen las ik het boek uit en vandaag vertel ik jullie er dolgraag graag meer over!

Een boekreview?
In het begin van de zomer was ik door lieve Dagmar uitgenodigd voor het #zomerbbb event. Zoals jullie weten heb ik enorm genoten van het enthousiasme van de schrijvers en keek ik uit naar alle nieuwe boeken die snel zouden volgen.

Het liefste lees ik zelf ‘chicklits’ en ‘new adult’ en verschillende schrijfsters lieten dan ook mijn hart sneller kloppen bij dit soort boeken. Leuk, een boek wat lekker wegleest, helemaal iets voor mij. Toen stond daar ineens Inge van der Krabben met haar verhaal. Ik raakte geboeid en luisterde aandachtig naar wat ze te vertellen had. Zodra naar voren kwam dat de dood centraal zou staan in dit boek schrok ik. De dood staat voor mij gelijk aan een berg confrontatie doordat mijn vader is overleden. Ander half jaar lang heb ik alle negatieve boeken genegeerd. Waar eerst verhalen met de dood, ziekte of heftig probleem een favoriet van mij waren bleven ze nu allemaal veilig op hun plek staan. Geen negatieve boeken meer voor mij, ik wist het zeker, tot het moment dat ik een briefje in de goodiebag zag…

Toen er de mogelijkheid was om dit boek te reviewen reageerde ik meteen. Dit wil ik doen, ik ben er klaar voor om weer een confronterend boek te lezen. Bovendien past dit helemaal in de content van mijn blog! Dankzij Ambo Anthos lag het boek een aantal dagen later in de brievenbus.

Het verhaal
Janne staat op de rand van een burn-out en realiseert zich dat het tijd wordt om te bedenken wat zij zelf graag wil, in plaats van steeds te proberen aan ieders verwachtingen te voldoen. Maar voordat ze haar eigen weg kan gaan is het nodig dat ze zich losmaakt van haar moeder. Juist op dat moment blijkt dat haar moeder kanker heeft en zich niet wil laten behandelen. In de korte tijd die hen nog rest zoeken beiden naar een nieuw evenwicht in hun relatie.

Mijn mening  
Zo gezegd zo gedaan begon ik vol enthousiasme aan het boek. Mijn verwachtingen werden overtroffen. Als je denkt dat je dit verhaal met afstand kunt lezen, vergeet het maar. Het boek vraagt al je aandacht en neemt je mee van begin tot het einde. Je voelt het onbegrip aan beide kanten en je worstelt zelf mee naar een middenweg voor allebei. Toen de dood een grotere rol ging spelen in het verhaal moest ik op een bepaald moment gewoon stoppen met lezen in de trein omdat ik tranen op voelde komen in mijn ooghoeken. Onverwachts kwam daar dan de confrontatie, het gevoel van herkenning en hier alleen op mijn kamer liet ik mijn tranen de vrije loop. Het boek raakte me, ik herkende mezelf en mijn gevoelens van de tijd dat mijn vader op sterven lag door kanker. Toen ik de laatste bladzijde had omgeslagen wilde ik alleen maar meer lezen!

Zoals je merkt ben ik bijzonder geraakt en enthousiast over dit boek. Het boek neemt je mee op een moeilijke reis vol onbegrip, liefde en zorg. Een echte aanrader voor als je net als ik van mooie verhalen houdt!

Liefs, Sophie

Zou jij het boek ook willen lezen?