Afgelopen dinsdag ging ik op sollicitatiegesprek in Amsterdam. Met mijn hakken door de halve stad (slecht idee met tramrails) kwam ik ten slotte mooi op tijd aan waar ik moest zijn. Ik moest even wachten maar werd al snel opgehaald door degene waarmee ik het gesprek zou hebben. De huidige stagiaire was er ook bij en terwijl de ander thee ging halen vroeg ze vrijwel meteen, ben je zenuwachtig? “Nee” antwoordde ik. Ik dacht even na, was ik echt niet zenuwachtig? Nee, geen greintje spanning ging er door mijn lichaam. Het voelde alsof ik er voor mijn lol kwam om gezellig even te kletsen. Dus antwoordde ik aanvullend, “Ik ben niet zo gauw zenuwachtig”. Het duurde even, maar ik wist weer waarom ik niet zenuwachtig was…

Ik had het met mezelf afgesproken en het wel ontelbaar vaak hardop tegen mezelf gezegd. Op 13 maart 2014 ging ik op van de zenuwen. Ik wist niet meer wat ik moest doen zodra ik op stond. Vandaag was de dag dat ik mijn zelfgeschreven gedicht aan papa zou gaan voorlezen in de kerk. Het was zover, het gedicht waarmee ik mijn bedankbrief naar papa heb geëindigd ging ik nu hardop voorlezen, door een microfoon. Het was iets speciaal voor papa en vanaf vandaag is het van iedereen. Vandaag was de dag om mijn liefde voor papa in (mijn een-naar-laatste) woorden uit te drukken voor geen idee hoeveel mensen. Stik zenuwachtig was ik zodra ik in de auto zat achter de rouwwagen aan. Ik voelde of het blaadje nog in mijn broek zat. Het zat er nog in. Moest ik het niet anders opvouwen?

Een paar minuten later checkte ik het weer, heb ik het wel in mijn broekzak zitten!? Ja, het zat er nog in. Vlak voordat we de kerk in mochten zei ik het nogmaals hardop. Als ik dit heb gedaan durf ik voortaan voor iedereen te spreken, dan kan ik voortaan alles voor wie dan ook, voor elk bedrijf, voor elke opdracht op school. Een diepe zucht volgde.

De muziek startte en mama, mijn zusje en ik reden de kist van onze papa de kerk in. Het kwam steeds dichterbij. Mijn laatste moment dat ik de aandacht nog kon vragen om mijn papa. Zouden mensen weten dat ik het al maanden geleden heb geschreven voor deze dag? Dat ik dit stuk tekst überhaupt zelf heb geschreven?  Zouden mensen weten dat ik met deze woorden mijn bedankbrief aan papa eindigde? Is het stuk tekst wel alles omvattend? Had ik niet meer moeten schrijven?

Ik slikte, het was mijn tijd. Ik ga dit doen en ik ga knallen. Ik ga die mensen laten zien wie hier staat en hoe sterk ik ben, ik kan dit! Ik stond op uit mijn bank en liep de verhoging op. Ik keek de kerk in maar zag niemand. Het was wazig, het enige wat ik zag waren de letters op mijn papiertje, ik begon:

Zo hard gestreden.
De pijn vermeden.
Door blijven gaan.
Een lach, een traan.
Een knuffel, een kus.
Je bent zo sterk,
Hebt zoveel kracht.
Na al die strijd, dag en nacht.
voor ons, voor mam, voor fleur voor mij.
je trots, je gezin, we zullen je nooit vergeten, je blijft dichtbij.

Ik probeerde het zo rustig mogelijk te lezen aangezien ik nogal snel kan praten zonder dat ik het zelf door heb. Ik wachtte na elke rijm en keek zogenaamd de kerk in. Ik zag niemand, heel even twee vriendinnen voorin en voor de rest zag ik niemand. Ik keek weer terug op mijn blaadje.

Zodra ik klaar was en weer terugliep naar mijn bank dacht ik; ik zou het zo nog een keer doen, ik kan dit écht. Ik wilde bijna zelfs nog een keer, al mocht ik nog een keer, in het crematorium.

Liefs, Sophie

Welke ervaring helpt jou nog dagelijks?