#8

Ben je benieuwd naar wat ik schreef in november 2013?

Het is begin november, de tweede periode van mijn school is van start gegaan. Alles lijkt voor anderen misschien nog heel gewoon. Mijn leven, is hetzelfde als die van iedere andere normale student. Helaas is niets minder waar. Mijn papa is opgenomen in het ziekenhuis, het ging niet meer om het lange stuk van uit Zwolle terug naar huis te rijden. Pap moest in het Isala ziekenhuis blijven. Mam gaat er iedere dag heen samen met iemand anders. Ik vertrek vanuit school met het openbaar vervoer. Het is een lange rit naar Zwolle met de trein en uiteindelijk de stadsbus. Daar zit ik dan helemaal alleen op weg naar mijn papa. Mijn mama, zusje en tante wachten bij de ingang van het ziekenhuis op mij. We kletsen wat met papa maar het is moeilijk om hem zo te zien tussen allemaal oude mensen. Papa maakt grapjes en probeert ons alle wat op te vrolijken. Wat een topper is het toch. Mijn zusje en ik gaan op zoek naar drinken zodat papa even met mijn tante en mama kan kletsen. Uiteindelijk vinden we op papa’s aanwijzingen de automaat en halen drinken voor iedereen. Ik vind het moeilijk als we moeten gaan, het afscheid nemen valt zwaar. Wij moeten weer helemaal terug naar huis en laten papa hier alleen achter. De hele weg appen we nog met elkaar. Hij vraagt hoe de auto van mijn tante rijdt en of de hamburger lekker smaakt die we hebben gehaald bij de MacDrive. Als ik bij thuiskomst even bij mijn zusje in bed kom liggen en een ‘selfie’ met mijn zusje opstuur naar papa, appt hij: “Welterusten snoepjes”. Ik moet lachen, papa zegt normaal nooit zulk soort dingen. Met een lach op mijn gezicht ga ik naar mijn eigen kamer en val ik uitgeput in slaap.

2 comments

  1. Hey Sophie,
    Ik heb ondertussen een aantal van je berichten gelezen en wauw, wat raken ze me allemaal diep. Stuk voor stuk prachtig geschreven met heel veel gevoel. Gevoelens die ik allemaal herken. Je woorden maken me tegelijk intens verdrietig en warm.
    In dit bericht bijvoorbeeld, spat de liefde voor je papa eraf. Heel mooi…
    Ik ben blij dat je ook troost vindt in het neerschrijven van je gevoelens. Het is een goed medicijn hé.
    Ik wens je nog heel veel moed en warmte om alle moeilijke dagen door te komen.

    Liefs, Sarah

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge