#8 Terwijl ik een gewone student leek…

Processed with VSCOcam with hb2 preset

In deze rubriek vertel ik je elke woensdag een persoonlijk verhaal. Hieruit komt naar voren dat we in principe bijna niets van het leven van een ander weten. Onder andere Ik leek vorig jaar een gewone student voor vele. Helaas was niets minder waar. Deze keer vertel ik over een zonnige middag na school … Ben je benieuwd, lees dan gauw verder!

Het was een gewone dag, voor zover je het gewoon kan noemen. Het zonnetje scheen en ik zat in de keuken. Ik was inmiddels thuis van school. Voor me stond mijn laptop, ik keek naar de Olympische winterspelen. Volgens mij was er op dat moment schaatsen of shorttrack op.

We leefde bijna in de keuken sinds dat papa steeds meer rust nodig had en veel sliep. De tijd waarin papa sliep was de enige tijd dat we niet constant bij hem moesten blijven zitten om op hem te letten dat hij niet uit bed klom of eruit viel.

Deze dag was mooi en treurig tegelijk.

Pap was wakker geworden en moest naar het toilet, mam hielp hem hierbij en reed hem met zijn rolstoel heen en weer. Toen ze midden in de keuken stopte zag ik dat pap huilde. Mijn papa huilde, mijn papa… Dat was wonderbaarlijk, dat deed hij niet vaak. Eerst (toen alles nog gewoon was) nooit, de laatste tijd wel eens ooit als hij terugkwam van het ziekenhuis met slecht nieuws maar absoluut niet vaak.  Ik schrok en raakte lichtelijk in paniek.

Mam vroeg aan pap wat er was en ineens was het verdriet niet meer te stoppen. Wat kan ik nou nog?” zei mijn papa vol met tranen in de ogen. Ik ben net een plantje ik kan alleen nog maar… (hij bewoog wat op en neer met zijn mond). We knuffelde papa dat hij echt heel veel voor ons betekende en dat wij het al geweldig vonden dat hij er was. Gewoon voor ons als gezin. Dat hij aanwezig was was al alles voor ons. Papa was niet te troosten, hij liet voor het eerst in mijn hele leven zien wat hij voelde en dacht. Het was genoeg voor hem, hij wilde niet meer. Hij voelde zich niet langer meer nuttig in het leven. We huilden samen, nog steeds midden in de keuken, met zijn vieren dat het zo oneerlijk was en dat we papa nog lang niet konden missen. Het was fijn zo met zijn vieren.

Na een tijdje lieten we het langzaam weer een beetje los en ging pap weer naar het bed in de kamer. Ik bleef achter in de keuken. Vrijwel meteen kwam papa weer terug in de rolstoel samen met mama. Hij wilde niet alleen zijn in de kamer, hij wilde bij ons in de keuken zijn.

Samen keken we naar de sporten die voorbij kwamen. Schaatsen was altijd al zijn favoriet geweest en hij probeerde het nog te volgen voor zover mogelijk. Daar zaten we samen, papa in de rolstoel en ik op de stoel aan de keukentafel de Olympische winter spelen te kijken. Het was fijn om weer samen sport te kijken. Dat was echt ons ding. Voetbal, schaatsen, hockey, atletiek van bijna alle sporten waren we fan. Ik genoot van het moment dat ik samen met papa in de keuken zat en besloot het nooit meer te vergeten.

Lieve papa, met tranen in mijn ogen typ ik dit artikel. Het was fijn om eindelijk na zo’n lange tijd eens uit jou mond te horen dat je er klaar mee was. Je hield je voor eventjes niet langer groot en stortte emotioneel even in. Dat mag papa. Dat is niets geks! Je maakt zoveel mee en je houd alles voor jezelf omdat je ons niet lastig wil vallen. Ik snap je goed, omdat ik ook vaak zo in elkaar zit. Hoe we samen de shorttrack rondes keken en hoe het zonnetje door de raam scheen. Het is een herinnering die ik nooit zal vergeten. Het geluksgevoel van toen voel ik nog steeds als ik er aan terug denk. Bedankt papa voor dat fijne uurtje met een lach en een traan!

Liefs, Sophie

25 comments

  1. Goh Sophie, deze herinnering raakt me opnieuw. Misschien nog net dat ietsje meer dan alle anderen. Ik vind het ongelooflijk knap dat je papa zijn verdriet even heeft durven tonen en dat hij zijn angsten met jullie durfde delen.
    Ik ben er zeker van dat je zijn sterke karakter voor altijd met je meedraagt!
    En moest het een troost zijn, ik had ook tranen in mijn ogen toen ik dit las. ;)

  2. Hi,
    Omdat ik jouw blog heel mooi en persoonlijk vind heb ik je genomineerd voor de Liebster Award. Op mijn blog vind je de vragenlijst die je kunt invullen. Veel plezier

    Liefs,

    Celine
    ww.livelovedream.nl

  3. Ah ik krijg ook tranen in mijn ogen als ik dit lees :( Mooi geschreven. Een vriendin van mij heeft een paar jaar geleden haar vader verloren, wat was dat heftig.

  4. beloof mij, dat jij jouw verdriet op alle mogelijke manieren verwerkt die jij je maar kunt bedenken en voor zolang als nodig is. Schreeuw, schop, sla, op een kussen bijv. Bijt, wees stil, laat je tranen stromen, ooit, komt die dag, echt ooit, dat deze herinnering jou slechts een glimlach brengt en dat je je nog meer dankbaar zult voelen dat je dat moment mee mocht maken. En je zult merken dat je dan je papa even gedag zult zeggen, dat je hem mist, dat het oké is. <3

Laat een antwoord achter aan Kelly Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge