#7 Terwijl ik een gewone student leek

P1130507

In deze rubriek vertel ik je elke woensdag een persoonlijk verhaal. Hieruit komt naar voren dat we in principe bijna niets van het leven van een ander weten. Onder andere Ik leek vorig jaar een gewone student voor vele. Helaas was niets minder waar. Deze keer vertel ik over een gewone donderdagochtend… Ben je benieuwd, lees dan gauw verder.

Het is donderdag 23 januari (2014), gisteren is de uitvaartondernemer geweest en vandaag zie ik hem weer. Gek, hoe je iemand nooit ziet en nu ineens twee keer achter elkaar.

Ik was deze donderdag vrij van school en mijn zusje kreeg een aantal uur vrij. Al vroeg waren we onderweg want om 9:00u hadden we afgesproken met hem. Oma paste op papa aangezien hij niet alleen kon blijven.

Het was gek om er weer eens te zijn, bij het crematorium. De plek waar we hadden afgesproken met de uitvaartondernemer. De laatste keer dat ik er was geweest was met opa en ik kon me er nog maar bar weinig van herinneren. Misschien ook wel logisch aangezien ik toen pas in groep drie zat.

De uitvaartondernemer verwelkomde ons en leidde ons rond door het crematorium, hij bracht ons door de wachtruimte van de gasten en de aparte wachtruimte voor ons als gezin en de personen die we graag bij ons hadden in deze ruimte (Oma, opa, oma, broers en zus van papa en de zussen van mama). Daarna kwamen we bij de aula, hij leek een stuk kleiner dan dat ik had gedacht. Het was ook veel moderner geworden in de loop der jaren. Aan de wand in de aula hingen twee ‘grote’ tv’s. Meteen begonnen mijn gedachten op hol te slaan bij het zien van de tv’s. “Zou het kunnen om hier foto’s te projecteren?” vroeg ik dan ook onmiddellijk.  “Ja”, was het antwoord en als ik een beetje handig was, was er zelfs een diashow mogelijk. Ik was meteen enthousiast want ik en foto’s gaan moeilijk los van elkaar. Ik ben vanaf die dag meteen aan de slag gegaan met het verzamelen van foto’s van papa. Ik fietste naar oma voor de foto’s van vroeger en spitte fotoboeken door. Ik kwam geweldig leuke typische papa foto’s tegen. Ik kon er echt plezier in hebben om mooie foto’s te ontdekken waarvan ik het bestaan alweer was vergeten!

Ook mochten we in het crematorium een (lege) urn vasthouden van iemand van de ‘Dela’.  In mijn herinnering was een urn altijd erg zwaar maar zo zonder as is het maar een licht plastic ding.

Ik bekeek de mevrouw die de urn aan mijn zusje gaf eens goed. Ze was niet oud, misschien een jaar of 25/30. Ze zag er geleefd uit. Ik vroeg me af waarom ze in hemelsnaam op deze leeftijd in de ovenkamer van een crematorium wilde werken. Ik was nieuwsgierig. Wat was haar drijfveer om hier haar baan van te maken? Zou ze iets hebben meegemaakt?

Nadat we ook de koffiekamer(s) hadden gezien reden we weer terug naar ons dorp. Daar bevond zich het rouwcentrum. Een best interessant iets, al zeg ik het zelf. Heel gek eigenlijk ook aangezien ik vroeger de dokter in dat gebouw zat. Op de plaats stond al een begrafeniswagen, wat een eng ding. Zodra we binnenstapte herkende ik onmiddellijk de wachtkamers en de behandelkamers. Nu waren ze echter ingericht als een soort woonkamer. In de kamer was een zithoek een kastje en een tafel met stoelen aanwezig. Aan de zijkant was een soort nis waarin papa dan zou komen te liggen. De plek was volgens de uitvaartondernemer gekozen aangezien niet iedereen die naar de rouwkamer zou komen de overledene willen zien. Het klonk ontzettend logisch in mijn oren, al kwam ik hier later op terug. Ik fantaseerde hoe het zou zijn als ik midden in de nacht graag naar papa wilde en helemaal hierheen zou moeten fietsen om eventjes bij hem te kunnen zijn. Geen prettige gedachte lijkt me zo, helemaal alleen met papa in het donker.

Aangezien ik marketing studeer vond ik het erg interessant dat deze uitvaartondernemer dit had gekozen in plaats van een zaal waar allerlei mensen liggen. Echt heel goed bedacht zo’n persoonlijke ruimte!

Nadat we dit alles hadden bekeken namen we weer afscheid en hoopte ik hem nu voor écht lang niet meer te hoeven zien. Het was echt wel een aardige man, maar ik had hem liever nooit gekend if you know what I mean.

Mijn zusje vond het heel interessant en spannend om van te voren naar het crematorium te gaan. Maar ook heel fijn omdat ze dan wist waar we dan echt van papa afscheid gingen nemen. Dat kan ik goed begrijpen want als 11-jarige komt er nog wat op je af.

En weer bedacht ik me, terwijl er vele nu op school zitten op donderdag ochtend zijn wij in het crematorium en de rouwkamers geweest. Niet echt heel normaal, al voelde het als heel gewoon…

Lieve papa, wat moet het gek voor je zijn geweest dat wij met zijn drieën gingen kijken naar de plek van jou afscheid. De plek waar je voor het laatst zal zijn als een mens van vlees en bloed. Wij gingen maar zonder dat we wisten wat er in jou hoofd om ging. Oh, wat had ik graag in je hoofd willen zitten om je beter te kunnen helpen. Helaas is dat nu te laat.

Liefs, Sophie

17 comments

  1. Mooi Sophie. Zulke dingen vind ik ook altijd erg interessant. Ik vind het daarom ook bijzonder dat je dit zo deelt. In het gebouw waar bij ons het rouwcentrum zat, zit nu de huisarts. Toevallig!

  2. Mooi geschreven! Zo’n persoonlijke ruimte lijkt me inderdaad ‘fijn’ (ik denk niet dat je dit echt ‘fijn’ kan noemen maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel!) bij de begrafenis van mijn tante waren er ook heel veel jonge mensen die hoorden bij de begrafenisondernemer. Ik denk rond mijn leeftijd, begin de 20 jaar dus. Ik snapte dit ook niet goed… Ik vroeg me af waarom deze jonge mannen zo’n beroep wilden doen? Ik vond het heel knap dat ze zich hier voor wilde inzetten maar ergens begreep ik het niet zo goed…

Laat een antwoord achter aan sarahverhoeven93 Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge