#5 Terwijl ik een gewone student leek

P1130640

In deze rubriek vertel ik je elke woensdag een persoonlijk verhaal. Hieruit komt naar voren dat we in principe bijna niets van het leven van een ander weten. Onder andere Ik leek vorig jaar een gewone student voor vele. Helaas was niets minder waar. Deze keer vertel ik over ‘het kastje’. Ben je benieuwd, lees dan gauw verder.

Begin december was papa ongeneesbaar verklaard. Het einde was voor hem in zicht, zijn leven zou veranderen, er was geen sprankeltje hoop meer over. Wachten op een oplossing maakte plaats voor wachten tot het zover was.

Eind december zei papa tegen mij: “Ik heb nog een laatste hoop met iets waarmee ik misschien zelfs nog auto kan rijden!”

Dit was echt papa, als papa nieuws had begon hij altijd eerst met het goede nieuws. Bovendien wilde hij vooral ons beschermen voor de werkelijkheid en zijn gevoel voor een ‘slechte’ afloop. 

“Echt!?” Zei ik. Ik kon het amper geloven dat pap ooit nog eens auto zou rijden maar ik wilde het maar al te graag. Ik vroeg wat er dan ging gebeuren zodat dat kon, pap had inmiddels al een paar maanden geen auto meer gereden van de pijn. “Dan krijg ik een kastje” zei papa. Het enige nadeel is dat ik hem dan wel altijd mee moet nemen, ik kan hem niet af doen. Dat was de reden waarom papa er nog over na wilde denken. In mijn ogen was het een wonderkastje als dat zou lukken, maar achteraf snapte ik dat dat wonderkastje niet bestond zoals papa het had verteld…

Pap slikte ontzettend veel medicijnen, iedereen die bij ons kwam schrok daarvan. Op het aanrecht stond inmiddels een mand met daarin alle medicijnen die hij per dag moest innemen. Het was bijna een dagtaak om elk pilletje of drankje op het juiste moment in te nemen. Mam hielp hem hierbij en had inmiddels een a4tje(!) vol uitgeprint met een lijstje waarop precies aangegeven stond hoe laat, wat en hoe. De apotheek kwam wekelijks langs met een tas vol medicijnen.

Een oplossing voor het verminderen van alle medicijnen was ‘het kastje’. Een klein ‘kastje’ waarin een aantal medicijnen gestopt werden en die om een bepaalde tijd het lichaam in werden gepompt via een draadje. Mocht hij nog wat extra nodig hebben tegen de pijn dan kon hij eens per drie uur een extra aanvraag doen door op een knopje op het kastje te drukken. Dit was wat de thuiszorg vertelde. Papa kon moe worden van het kastje en het kastje had invloed op zijn hersenen. Wat ook wel logisch is met morfine.

Met het nieuwe jaar kwam er dan ook ‘het kastje’. Dat ging niet bepaald vlekkeloos. Pap ging er namelijk van te voren vanuit dat hij zodra dat hij het kastje had geen medicijnen meer hoefde slikken. Hetgeen waar hij elk moment van de dag weer tegenop zag. Dit was echter niet waar. Naast het meenemen van het kastje waar hij ook heen ging moest hij gewoon vele medicijnen nog slikken.

Het kastje veranderde mijn hele papa. Door de morfine raakte ik mijn lieve, slimme, serieuze en grappige papa langzaamaan kwijt.

Zodra het kastje was aangesloten aan zijn lichaam kreeg hij er ook nog een tasje bij zodat hij het kastje om zijn nek kon hangen zodat hij met de rollator (en later de rolstoel) makkelijk mee kon nemen. Papa vond het een verschrikkelijk ding, het piepte elke keer als er wat naar binnen werd gepompt en ik zag aan hem dat de tranen hem zowat in zijn ogen stonden maar dat verborg hij voor ons. Hij wilde dat het kastje weer per direct verwijderd werd.

Het werd nog een heel gedoe met het kastje. ’s Avonds laat moest de thuiszorg nog komen om papa te vertellen dat hij het maar gewoon moest proberen en dat ze het kastje niet af konden doen voor een tijdje zodat papa er even over na kon denken. Ik zag dat papa ontzettend ongelukkig werd van het kastje en dit was het begin van een enorme aftakeling…

Door het kastje met de morfine kwamen de nodige bijwerkingen en begon papa dingen te zien die er niet waren, wekelijks (en soms dagelijks) waren we er mee bezig om papa gerust te stellen dat zijn gedachtes niet klopte. Dit vond ik erg lastig, waarom kon mijn leven niet gewoon een keer normaal zijn!? Natuurlijk kon ik dat papa niet kwalijk nemen, maar soms dan wenste ik echt dat mijn leven voor één keer weer normaal zou zijn, al was het maar voor 10 minuten!

Lieve papa, wat heb je veel moeten lijden en in moeten leveren terwijl je dit helemaal niet wilde. Je moest jezelf toegeven aan het feit dat je langzaamaan zou veranderen. Je was een fanatiekeling in het leven. Alles wat je deed werd gedaan met 100% passie. Je passie voor alles werd je afgenomen en het kastje was het begin van je aftakeling (en nog meer ellende). Vanaf het kastje was er geen weg meer terug. De tijd voor palliatieve zorg was hier of je nu wilde of niet… We moesten er ons allemaal bij neerleggen.

 

34 comments

  1. Ik vind het zo mooi dat je dit deelt, maar van de laatste alinea kreeg ik toch de tranen in mijn ogen, die daarna toch echt over mijn wangen rolden. Inclusief mijn mascara. Daar zit ik nu ook helemaal onder haha.
    Mooi geschreven meis!

  2. Hoe wonderbaarlijk medicatie en de geneeskunde de dag van vandaag ook is, van zo’n verhalen krijg ik veel zin om de hele boel maar gewoon te vervloeken.
    Ik vind dat je deze rubriek met de nodige sereniteit, maar ook met een mooie dosis openheid neer zet! Ik lees hier met plezier iedere woensdag terug!

  3. Mooi geschreven Sophie.. Bizar (en ongeloofelijk) wat je hebt meegedragen terwijl wij samen aan het werk waren en hoe sterk je jezelf daar hield. Ik ben echt oprecht trots op je Sophie :)

  4. Blijf het iedere keer weer zo knap vinden hoe je dit zo opschrijft. Wat een dapper gezin zijn jullie! Ik heb zelf ook een tijdje veel morfine gehad, en hoewel ik eerst niet van het knopje met ‘meer morfine’ af kon blijven, heb ik de dokters niet veel later gesmeekt of het kon stoppen. Het hallucineren is verschrikkelijk. Lijkt me inderdaad ook heel naar voor de omgeving. Wat een kanjer ben jij! <3

  5. Wat goed van je dat dit hebt geschreven en wat mooi ook.

    Ik kreeg wel even een brok in mijn keel, vooral het laatste stukje.
    Ik vind het zo dapper van je <3

  6. Ik heb zoveel respect voor het feit dat jij dit zo goed kan schrijven en dat je je ook kwetsbaar opstelt door dit allemaal te schrijven. Heel bijzonder om te lezen! Zelf heb ik een chronisch zieke vader en hoewel ik geen afscheid hoef te nemen begrijp ik sommige delen wel. Ik vind echt dat je ontzettend sterk bent!

  7. Wat een mooi stukje, en wat lief hoe je over hem praat.
    erg naar om te lezen wat voor moeilijke tijd hij (en jullie) heeft gehad. Ook om hem telkens gerust te stellen als hij dingen zag die er niet waren. Wat fijn dat je een plek heb waar je dit kwijt kunt!

  8. Phoe wat ontzettend heftig om te lezen zeg. Ik weet die morfine ook nog wel van mijn zusje, dat ze er echt van ging hallucineren. Wat een eng spul is dat. Je schrijft erg aangrijpend. Mooi. Liefs, Sanne

Laat een antwoord achter aan Sophie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge