#4 terwijl ik een gewone student leek…

P1130525

In deze rubriek vertel ik je elke woensdag een persoonlijk verhaal. Hieruit komt naar voren dat we in principe bijna niets van het leven van een ander weten. Onder andere Ik leek vorig jaar een gewone student voor vele. Helaas was niets minder waar. Deze keer vertel ik over een van mijn vrije dagen van school, lees je mee?

“Hallo”, een (voor mij nog vreemde) man stapte binnen in de woonkamer. Hij stelde zich voor aan papa, die op bed lag. Daarna kwam hij naar mij. “Jos”, zei hij zodra hij mijn hand schudde. “Sophie”, zei ik. Daar stond ik dan in mijn dagelijkse kloffie en ineens was het dan echt echt.

We gingen zitten aan de keukentafel omdat dat de enige plek was waar papa nog kon zitten. Samen met mama, papa en de meneer, die zich zojuist als ‘Jos’ had voorgesteld, zat ik aan tafel. Mijn zusje was op school. Daar zat hij dan tegenover mij aan de keukentafel, de uitvaartondernemer.

Mam wilde samen met papa graag dat pap een goed gevoel had over de persoon die zijn uitvaart zou regelen. Zo gezegd zo gedaan en daar stond meneer de uitvaartondernemer bij ons in de keuken. Hij maakte een praatje met papa en vroeg naar de gezinssituatie en zijn gezondheid. Daarna sloeg hij zijn map open en begon wat over mogelijkheden te vertellen.

Papa wilde gecremeerd worden, dat was bij ons eigenlijk al bekend sinds zijn vader (mijn opa) overleed. De eerste keuze was dus snel gemaakt. Ook het feit dat we graag een kerkmis hadden met daarna de besloten crematie was al bekend. Een volgende keuze waar we alvast over na konden denken was een zeer lastige. Waar laten we papa zodra hij is overleden? – hé gek eigenlijk, dat je hier over gaat denken als pap naast je zit aan tafel – Pap wilde zich hier graag buiten houden “tja ik ben er toch niet meer dus kiezen jullie maar.”  Dat was een beetje zijn instelling van dit gehele ‘gedoe’. Begrijpelijk ook wel achteraf, want het lijkt me niet prettig als jij degene bent waarvoor de uitvaartondernemer is gekomen.

Papa zou weggaan naar een soort van rouwcentrum. Hij zou een eigen kamer krijgen daar. Een soort huiskamer idee maar dan niet thuis, als je snapt wat ik bedoel.Sophie, dat snapt waarschijnlijk niemand Dat zou de bedoeling worden zoals we tot dan toe hadden gekozen. Mam was bang dat Fleur of ik een naar beeld zou overhouden aan de plek in de woonkamer waar papa dan eventueel opgebaard zou worden. Ik had geen mening, ik wist het niet. Mijn opa overleed toen ik 6 jaar was en ik kon me er niet meer zoveel van herinneren als dat ik dacht.

Toen was het zover, iets heel geks, nu ik er zo over nadenk. Hij sloeg een boekje open en legde het voor papa neer. “Weet je al wat voor iets je wilt?” was de vraag van de uitvaartondernemer. Daar zat ik dan op een doodgewone – stomme woordkeuze sooph! – doordeweekse dag aan tafel, samen met pap en mam met een dik boek voor papa’s neus. Ik had werkelijk geen idee dat er zo ontzettend veel kisten waren waar je uit kon kiezen. Van elke kist stond een plaatje in het boek, mam en ik hingen bijna boven papa om het allemaal eens goed te bekijken. “Deze is wel mooi”, “Nee dit is niks”, etc. Pap wilde graag een eikenhouten kist, dus alle vrolijke en bijzondere kisten waren zo voorbij, dat was ook helemaal niets voor papa. Voor papa was “gewoon” genoeg. Ik wist niet dat er zoveel keuze was! Uiteindelijk bleven er nog een stuk of 3 kisten over. Al snel was de keuze gemaakt, het werd een eikenhouten kist met een soort randje aan de bovenkant. Het boek ging dicht en verdween weer in zijn mapje. ik vroeg me af of de uitvaartondernemer zelf al ooit een exemplaar had uitgekozen voor zichzelf voor het geval dat. Beslissingen werden doorgenomen en een beeld werd geschetst. Het was nog steeds een onwerkelijk beeld voor mij.

“Ik dacht meteen aan iemand uit mijn hockeyteam die ook haar moeder verloor door de gevolgen van kanker. Man, wat heb ik moeten huilen tijdens die kerkmis. Ik voelde me zo verschrikkelijk als ik eraan dacht dat mijn mama daar in die kist zou liggen tijdens die kerkmis. En nu, binnenkort ligt mijn papa daar en zit ik niet meer op de een-naar-laatste rij als toeschouwer, maar op de eerste rij…”

Toen nam hij afscheid, de uitvaartondernemer. Hij gaf zijn visitekaartje met zijn spoednummer (voor wanneer het zo ver was) en een ander telefoonnummer voor eventuele vragen. Ik hoopte dat ik hem lang lang niet hoefde te zien…

Lieve papa, wat moet het moeilijk voor je zijn geweest om de man te ontmoeten die jou afscheid zal gaan regelen, je eigen kist uit te zoeken en aan te horen dat wij je ‘liever niet’ thuis wilde opbaren… Ik had willen weten wat er door je heen ging op dat moment. Helaas heb ik het nooit gevraagd aan je omdat ik me pas achteraf besefte dat dit niet normaal was om te bespreken. Soms word je zo meegenomen in het proces, dat alles wat je doet langzaamaan normaal wordt en bij de dagelijkse dingen gaat horen. Ik denk trouwens niet dat je er langer over wilde praten, de erge dingen verzweeg je liever. Gelukkig zijn vele beslissingen van ons later weer bijgesteld, behalve die van jou kist die bleef.

Liefs, Sophie

23 comments

  1. Even slikken om dit te lezen, sommige dingen komen zijn best herkenbaar voor mij (hoewel het voor mij een heel andere situatie was). Zo verschrikkelijk om dit mee te moeten maken met iemand van wie je zo veel houdt, met iemand waar je zo dichtbij staat (maar tegelijkertijd misschien ook wel ver weg, omdat je niet meer alles durft te bespreken en te vragen). Heel knap dat je hier zo over kunt schrijven! <3

  2. Wauw. Ofnouja, dat is niet echt het goede woord voor deze post. Ik zou het niet kunnen hoor, er zo over schrijven! Je bent een prachtige meid. Echt verschrikkelijk. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen, omdat naar mijn mening hier niet echt de woorden voor zijn.

    Liefs, ♥

  3. Wouw wat heftig zo gesprek.. Lijkt me echt super moeilijk.. Wat kan jij hier goed over schrijven.. En je schrijft ook zo mooi (schrijfstijl bedoel ik dan) ik vind echt knap dat je er zo over kan schrijven…
    Liefs Nathalie

  4. Mooi geschreven! Ik vind het heel knap dat je hierover op je blog durft te schrijven. Fijn dat je je blog als uitlaatklep kunt gebruiken! Het lijkt me heel moeilijk geweest voor jullie, maar vooral raar voor je vader. Ik ben zelf nooit in deze situatie terecht gekomen, maar ondanks dat snap ik je gevoel. Dat komt onder andere door je schrijfstijl. Je schrijft heel erg mooi, hier kun je trots op zijn!

  5. Je hebt echt zo gelijk! Iedereen om je heen lijkt hetzelfde en met hetzelfde bezig, maar de situaties zijn als je goed gaat kijken zo verschillend! Mooi dat je deze dingen deelt, respect hoor! <3

  6. Bah wat rot. Ik zou er niet aan moeten denken om in de schoenen van een van deze mensen aan de tafel te moeten staan. Ik snap niet dat het jou lukt dit elke keer zo op te schrijven, echt niet! Veel liefs ♥

  7. Pfff, wat een verhaal… Ik vind het zo ontzettend erg voor je dat je dit allemaal hebt moeten meemaken en ben er zelf zo bang voor dat het mij ook ooit zou overkomen om m’n ouders, broertje, man of kinderen te verliezen… Zeker als het veel te vroeg is. Wat kan het leven soms toch zo oneerlijk en hard zijn!

  8. Dat zijn zo van die dagen die je gewoon niet zou mogen meemaken. En toch maken we ze mee, zelfs zonder ze helemaal te beseffen. Zoals je zelf ook schrijft, pas na een tijdje heb je door hoe zwaar die gesprekken eigenlijk waren. En hoe uitzonderlijk.

    Het is echt goed dat je dit nu al allemaal kan opschrijven, ik ben er zeker van dat het je zal helpen in je rouwproces. Je bent super goed bezig!

  9. Dit lijkt me zo heftig en eng, eng is misschien niet het juiste het woord maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel? Toch vind ik dat je dit op een heel mooie manier schrijft en dit maakt het voor mij gemakkelijker om te lezen want meestal ga ik zo’n onderwerpen meteen uit de weg. Ik denk dat het voor je vader ontzettend confronterend moet geweest zijn om met de persoon van het uitvaartcentrum te praten, hij wist dat die man de laatste dingen voor hem ging regelen…

  10. Prachtig geschreven. Knap dat je dit wilt delen. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar vond dat ik niet door kon klikken zonder iets achter te laten. Sterkte met het verwerken.

  11. Wow, tranen in mijn ogen. Ik heb pasgeleden afscheid moeten nemen van mijn oma, het was de eerste kerkdienst en ik kon alleen maar huilen. Wat verschrikkelijk dat je je vader hebt verloren, ik vind het heel knap dat je het zo kan schrijven en delen met mensen!

Laat een antwoord achter aan justaquotelover Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge