#2 Terwijl ik een gewone student leek…

P1130512-001

Vandaag voor de tweede keer: Terwijl ik een gewone student leek… In deze rubriek vertel ik je elke woensdag een persoonlijk verhaal. Hieruit komt naar voren dat we in principe bijna niets van het leven van een ander weten. Onder andere Ik leek vorig jaar een gewone student voor vele. Helaas was niets minder waar. Lees je mee?

Pap, je moet echt een nieuwe blouse!” zei ik vol enthousiasme tegen pap. Ik wilde pap graag mooi hebben met de kerst. “Ja je hebt gelijk, dat is wel handig als ik een nieuwe blouse heb”, zei pap. “Ja mam! Zullen we vrijdag een blouse halen voor pap? Dan heeft ie iets nieuws met kerst!”. Blij als een kind was ik, dat papa weer net als altijd nieuwe kleren zou krijgen die hij aan kon doen met kerst. Met kerst hoor je er nu eenmaal sjiek bij te lopen en de laatste keer dat pap naar de winkel was geweest was alweer in de zomer. “Ja prima” antwoordde mam.

Die vrijdag gingen we nog op pad voor een blouse. In de auto ratelde ik maar door over welke eisen de blouse moest voldoen en dat pap hem dan aan zou kunnen met kerst, nieuwjaar en vast nog veel meer! Tot mam me onderbrak en zei: “Dit is ook de blouse die papa dan aan heeft in de kist”. Mijn luchtwegen werden nauw en er stonden tranen in mijn ogen. Potverdorie, daar had ik niet aan gedacht… Ik dacht een blouse te gaan halen voor kerst, een leuke voor nu! Niet eentje die voor altijd bij papa zou horen…  “Oke…” antwoordde ik. Daar gingen we dan, op weg naar de winkel voor een blouse voor papa, voor kerst en een heel klein mini-beetje voor in de kist.

Eenmaal in de winkel aangekomen waar pap normaal gesproken zijn kleren haalt begon de zoektocht. Dit moest dus DE blouse worden voor pap en voor DE blouse moest hij geweldig mooi zijn en vooral bij papa passen. Ik wilde een blouse die meer papa was dan alle andere blouses die hij ooit heeft gedragen. Dit was echter wel enorm lastig. Na een mislukte zoektocht besloten we toch maar om hulp te vragen aan de verkoopster. Daar gingen we dan.. Hoe leg je in godsnaam uit dat je een blouse komt halen voor iemand die binnenkort overlijd? Mama begon: “We zoeken een blouse voor mijn man, een blouse met een ruitje of zoiets” De verkoopster: “Oke dan gaan we even kijken”. Ze wees wel tien blouses aan en ik vond ze allemaal tien keer niks. Pap hield niet van paars en al helemaal niet van zo’n stijve blouse. Gewoon een sportieve blouse mét een borstzakje, anders kon pap z’n pennen niet kwijt ;) Uiteindelijk vonden we dan toch DE blouse.

Het was wel lastig met de maat, aangezien pap al een flink stuk was afgevallen. We besloten toch maar zijn oude maat mee te nemen. Aan de kassa vroeg mam: “Als hij hem niet mooi vind of als hij niet past, zou ik dan mijn geld terug kunnen krijgen?” (Toen begon het akward moment) Verkoopster: “Dan kunt u uw man beter meenemen, want wij doen eigenlijk niet aan het teruggeven van geld na inruilen”. Mam en ik keken elkaar aan. Mam: “Ja hij is ziek dus hij kon niet mee komen, maar we komen hier wel vaker”. -Volgens mij dacht de verkoopster aan iemand die gewoon ziek op de bank lag met koorts-  Ze wilde even overleggen met iemand anders. 

Alsnog zouden we geen geld terugkrijgen. Mam zei: “Hij is ongeneeselijk ziek dus hij kan echt niet mee”. Ineens mochten we hem zo meenemen en kregen we het geld terug als we hem zouden willen ruilen, “sterkte” zei ze nog. Stil liepen we naar de auto. Ik zei tegen mam: “Zo die vrouw was ook in een keer bijgedraaid” Mam antwoordde “Tja, we hebben in ieder geval de blouse, hopelijk vind pap hem goed”. Pap paste de blouse onder aandringen van mijn nieuwsgierigheid meteen bij thuiskomst. ik had er al meteen buikpijn van want het kostte hem ontzettend veel energie om van blouse te wisselen maar toch deed hij het. Toen hij hem aan had kreeg ik tranen in mijn ogen.. Dit was DE blouse die pap zou gaan dragen in de kist… en een beetje met kerst.

25 comments

  1. Jeetje meid wat ontzettend mooi geschreven, ik krijg zelf tranen in mijn ogen bij het lezen van het laatste stukje tekst. Ik zou het mij zelf niet voor kunnen stellen hoe het is om een papa te hebben die ongeneeslijk ziek is, aangezien ik dat nooit heb meegemaakt, maar het lijkt me wel een van de moeilijkste dingen in het leven. Heel veel sterkte meid! Super stoer dat je dit met ons deelt, vind ik echt heel knap x

  2. Wauw, wat heftig maar tegelijkertijd ook mooi geschreven!
    Wat moeten zulke momenten lastig zijn geweest voor je, ik kan me het gewoon haast niet voorstellen.

  3. Herkenbaar en triest. Maar ook heel fijn dat je het zo mooi kan opschrijven. Dit zijn dingen die je later zeker zal herlezen en dan zal je blij zijn dat je al je herinneringen hebt neergeschreven. Zo vergeet je ze zeker en vast nooit.

Laat een antwoord achter aan Sophie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge