#2 Mijn herinnering – “Maar hé ik leef nog!”

tumblr_mjp231J1fa1r42q7mo1_1280

Vandaag is het vrijdag en dat betekent dat het tijd is om eventjes het verleden in te duiken! Herinneringen ophalen met een andere blogger deze keer! Een herinnering die je kracht geeft, je beter laat voelen of misschien wel jou heeft gemaakt hoe jij bent, ze komen allemaal voorbij! Vandaag een hele aangrijpende herinnering van Denise.pf

Wat gaaf vond ik dat, toen Denise mij een mailtje stuurde. Iemand die haar herinnering met ons wil delen, heel speciaal! Denise blogt al een tijdje op www.BlogbyDeslie.nl. Ze zou zichzelf omschrijven als behulpzaam en een doorzetter. Dat laatste blijkt wel degelijk uit haar herinnering, jeetje daar is heel wat doorzettingsvermogen voor nodig! De herinnering van Denise heeft te maken met het feit dat ze een hartafwijking heeft en hier in 2010 voor het laatst aan werd geopereerd. De herinnering is nog sterk wat natuurlijk te begrijpen is, dit heeft natuurlijk een hele impact op je leven. De herinnering zou ze dan ook introduceren als: “De dag dat mijn littekens weer open gingen” Dat was volgens haar letterlijk en figuurlijk zo.

“Ja, woensdag word je om 11 uur verwacht in het ziekenhuis”. Wat? Woensdag al?! Dat was schrikken. Het was vrijdag en ik kwam net thuis van mijn werkweek in de Ardennen. Tot die woensdag leefde ik in een roes. Op 15 september 2010 werd ik verwacht in het UMCG in Groningen. De dag daarna zou ik mijn 3e hartoperatie krijgen. Ik was ontzettend zenuwachtig en bang, maar ook wel een beetje opgelucht. Vanaf die dag zou het alleen maar beter worden, toch? Het was een dag waarvan ik vanaf mijn 1,5e, na mijn 2e hartoperatie al wist dat ‘ie zou komen. Wanneer wist alleen niemand. Toen ik wakker werd na de operatie voelde ik me uitzonderlijk goed naar omstandigheden. Ik kon nog niet zelf ademen en praten lukte tot mijn grote frustratie ook niet, maar dat werd al snel verholpen. Het ging zo goed dat ik de dag daarna alweer van de IC naar de gewone afdeling mocht. ‘Kamer 13?! Dat kan echt niet.. Dat brengt ongeluk!’. Maar ik had niks te vertellen. Gelukkig mocht mama bij mij slapen. Die nacht werd ik steeds banger. Het ging opeens slechter met mij en met spoed moest ik een ruggenprik. Daar lag ik dan op de uitslaapkamer. Als klein meisje ,van amper 1,56 en 15 zomers jong, afscheid te nemen van mijn ouders. “Zorgen jullie wel goed voor mijn zusje en de poes?” vroeg ik met mijn laatste beetje energie. En toen werd ik wakker. Ik was zó moe maar hé ik leef nog! Binnen één week lag ik alweer op zaal en een week later zat ik alweer thuis op de bank. Als een oud omaatje, dat wel. Maar toch, I’m back!

Ik zou het leuk vinden als jij mij ook een mailtje stuurt met een leuke/fijne/speciale herinnering deelt! Dare to share!

klik hier om mij te mailen!

18 comments

Laat een antwoord achter aan Manon Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge