#16 – papa ophalen

Ben je benieuwd wat ik schreef op 31 mei, 1 juni en 2 juni 2014? Vandaag weer een stuk uit mijn dagboek en meer. 

31 mei 2014
Morgen is het dan zover. Op 31 mei is papa dan eindelijk weer bij ons. Helaas. Nooit meer mijn geliefde papa, maar het gevoel om iets van papa bij me te hebben lijkt me fijn. Ik ben bang dat ik het lastig vind. Je hoort toch niet te huilen met zoiets? Of is dat normaal?

Het was 1 juni. We reden weer naar het crematorium. Het weer was mooi, de zon scheen. We werden verwelkomt door iemand van de ‘Dela’. We konden plaatsnemen in een aparte kamer. In het midden van de kamer stond een tafel. Aan de wand stond een grote kast met allerlei soorten urnen en gedenk-dingen. We gingen zitten. Mijn blik ging direct naar de zwarte urn, zou dit een voorbeeld zijn of is het papa? De urn stond achter de man, tegen een muur. De man van de ‘Dela’ gaat tegenover ons zitten en begint met een praatje over mogelijkheden met as. Daarna vertelt hij waar het as precies uit bestaat en hoe zij kunnen garanderen dat het as echt van mijn papa is geweest. Het praatje gaat me voorbij, ik blijf kijken naar de urn. Dan staat hij op en pakt de urn, “Dit is ie dan”, hij zet de urn op tafel. Tranen prikken in mijn ogen. Hij laat een bewijs zien dat papa degene is die in deze urn zit. Ik houd het niet meer, de tranen blijven stromen. Ik huil. Daarbij schaam ik me diep aangezien ik tussen mama en mijn kleine zusje in zit en als enige moet huilen. Ik ben een watje…

1 juni 2014
Papa is niet thuis, de dingen die ik wilde doen zijn niet gelukt en heb niks aan school kunnen doen vandaag. Ja vandaag is officieel een mislukte dag. Pure haat.

Papa ging niet mee naar huis op 1 juni. We wilde namelijk graag het as van papa verspreiden in drie harten én een knuffelkei. Papa moest nog een dagje blijven om verdeeld te worden… (Het verdelen is trouwens een bewuste keuze geweest van ons samen zodat mijn zusje en ik later ieder een deel van papa bij ons hebben)

2 juni 2014
Papa is weer bij ons. Bijna 3 maanden na zijn overlijden. Hij is bij me op mijn kamer, eigenlijk. Zo voelt het niet. Ik kan wel huilen, niemand die snapt hoe erg ik hem mis. Dat hij nooit meer terug zal komen. Dat ons leven voor goed is veranderd.
Ik mis hem.

14 comments

  1. *Knuffels*
    Jeetje… Kippenvel… Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar wel heel knap dat je het hier deelt. Ik hoop dat dat voor jou ook een beetje helpt! Wel een hele mooie en fijne keuze dat jullie alledrie een deel hebben! Sterkte voor komende dagen. Liefs
    Zonnewolk schreef onlangs …Knutselhoekje ~ Handstandje

    Beantwoorden

  4. Zo herkenbaar… Pfoe…
    Mijn pappa is begraven, maar tóch is het voor mij erg herkenbaar…
    Ik vind de keuze om alle drie een deel van jouw pappa te hebben zodat jij en je zusje later (en nu) allebei een ‘deel’ kunnen hebben prachtig. Dat lijkt me, ondanks het gemis, heel erg fijn.
    Liefs

    Beantwoorden

  9. Wat verdrietig om te lezen maar ergens ook weer heel mooi, hij heeft gewoon een plekje bij jullie ook al zou hij er nooit meer echt zijn, zit hij bij jullie diep van binnen!

    Beantwoorden

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge