#11

Wil je weten wat ik op 3 feb 2014 om 9:09 uur schreef, lees dan gauw verder!


Ik heb een rare buikpijn.. ik weet niet wat het is. Het voelt een beetje alsof er iets gaat gebeuren wat ik niet leuk vind. Misschien komt het wel omdat ik nieuwschierig ben hoe pap gaat reageren op mijn brief. Vandaag heb ik mijn soort van bedank-brief aan papa gegeven. Ik heb er erg lang over gedaan omdat ik wilde wachten tot mijn zusje hem ook zou typen. Helaas had ze daar niet zo veel zin in en heb ik het uitgesteld tot het laatste moment. Papa is niet de papa die ik ken, langzaam vallen er dingen weg. Niet meer kunnen lopen, niet meer kunnen zitten, moeilijk praten. Aan al het normale komt een einde. Het is zo raar dat mijn papa er straks niet meer is, me geen goedemorgen meer kan wensen, me niet meer vast kan pakken als ik het moeilijk heb, en geen wijze raad mee kan geven. Het is vandaag al wat kouder, een echte winter voelt nog ver weg. Alles lijkt nog ver weg. Behalve het feit dat pap er binnekort niet meer is. 100 vragen in mn hoofd, elke dag. Hoe verder? Wat met school? En wanneer is het einde daar? Mag je eisen van iemand dat hij nog langer moet lijden voor een verjaardag. Stom. Wat zijn wij mensen toch egoïsten. Maar wat moeten we nu met 3 verjaardagen in het vooruitzicht van een week. Het enige wat we kunnen doen is hopen, al zal pap er verschrikkelijk onder moeten lijden. Soms is het leven echt oneerlijk.

13 comments

  1. Oef ja, dat zijn moeilijke dingen om mee om te gaan! Langs de ene kant wil je graag dat je papa er bij is, maar anderzijds kan je ook niet wensen dat zijn lijden langer door gaat.

    Ik wens jullie veel sterkte en hoop dat hij toch – op een zo pijnloos mogelijke manier – de verjaardagen mag meemaken.

  2. Wat heftig als je weet dat je papa bijna gaat sterven en je weet niet wanneer… Moet verschrikkelijk hard voor je zijn geweest en nu nog steeds. Ik vind het fijn dat je dit hier op je blog kan en durft te delen.

  3. Prachtig om te lezen zeg en ik begrijp volkomen wat je bedoelt als je aangeeft dat je iemand niet meer herkent: dat is echt zo moeilijk, om iemand zo te zien en hulpeloos te zijn als het ware. Nogmaals: heel mooi en bijzonder dat je het op jouw blog deelt. X

  4. Opnieuw heel herkenbaar. Die rare buikpijn heb ik ook vaak ervaren. Een mengelmoes van spanning, zenuwen, angst en verdriet, denk ik.

    Mijn papa wou, toen hij al heel erg ziek was, nog enorm graag de trouw van een nichtje meemaken. Maar we wisten dat het niet haalbaar was, hij zou daar nooit meer geraakt zijn. Hij is uiteindelijk ook niet mee gegaan. Ik heb toen wel erg veel foto’s getrokken en ze de volgende dag aan hem getoond met veel uitleg. Of hij er nog veel van begreep, weet ik niet.

    Dit soort herinneringen zijn pijnlijk maar tegelijk ook mooi hé. :) Ik begrijp maar al te goed dat je ze hier neerschrijft!

  5. Wat een intens stukje tekst. Ontzettend veel sterkte. Ik vind het echt indrukwekkend dat je er zo over schrijft op je blog. X

Laat een antwoord achter aan Chahrazad Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge